ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ-ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

Η σημερινή πραγματικότητα διαψεύδει με κατηγορηματικότατο τρόπο τις εξαγγελίες της κυβέρνησης περί ανάπτυξης. Την ίδια στιγμή που στα τηλεοπτικά πάνελ κυβερνητικά στελέχη πανηγυρίζουν για επιτυχείς διαπραγματεύσεις, οικονομικά θαύματα και λοιπές βλακείες, έρχονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η ανεργία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, καθώς και τα περισσότερα σπίτια στην Ελλάδα δεν θα έχουν θέρμανση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δολοφονικής προς τον λαό πολιτικής της κυβέρνησης  είναι ο θάνατος ενός 13χρονου κοριτσιού από τις αναθυμιάσεις, επειδή η μητέρα της άναψε ένα μαγκάλι για να ζεσταθούν το βράδυ. Ακόμα μια προσθήκη στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της κρίσης, της πολιτικής που επιβάλλεται από κυβέρνηση-ΕΕ-κεφάλαιο για την διάσωση ενός καπιταλισμού που σαπίζει μέρα με τη μέρα.

Φυσικά η επίθεση που δεχόμαστε έχει πολλά μέτωπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επίθεση στον τομέα της υγείας με την κλασική τακτική αρχικά της υποβάθμισης και μετέπειτα της ιδιωτικοποίησης.  Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο κέντρο της επίθεσης αυτής βρίσκονται  τα νοσοκομεία με τις απολύσεις των εργαζομένων του ΕΟΠΥΥ που βρίσκονται σε ρυθμό κινητοποιήσεων, την διάλυση της νοσοκομείων με συγκεκριμένο στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίηση τους. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η κατάσταση είναι παρόμοια. Η απόπειρα διάλυσης των ιδρυμάτων, με τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων και τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, ήρθε αντιμέτωπη με τον δυναμικό αγώνα των εργαζόμενων και των φοιτητών στα περισσότερα ιδρύματα της χώρας. Ο αγώνας αυτός, που συνεχίζεται μέχρι τώρα, έχει βάλλει ανάχωμα στην εφαρμογή του κυβερνητικού σχεδίου για τα πανεπιστήμια, αναγκάζοντας το υπουργείο να πάρει πολλά πράγματα πίσω, όπως για παράδειγμα ορισμένες απολύσεις. Όμως δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Οι «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης για την παιδεία δεν ακυρώθηκαν, απλά αναβλήθηκαν για αργότερα, επειδή πολύ απλά η ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων και η σύνδεση τους με την αγορά  είναι επιτακτική ανάγκη για το κεφάλαιο. Χαρακτηριστικό είναι το ότι η κατεύθυνση αυτή υπάρχει στις αποφάσεις της ΕΕ από την προηγούμενη κιόλας δεκαετία, και ο μόνος λόγος που δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα είναι οι αγώνες φοιτητών και εργαζομένων μες στις σχολές. Τώρα, η επίθεση αυτή επανέρχεται δριμύτερη με την σύνταξη εσωτερικών κανονισμών για τα ιδρύματα, κανονισμών που καθορίζουν την λειτουργία των πανεπιστημίων με επιχειρηματικά κριτήρια και πρότυπα και έρχονται να σφραγίσουν την διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

Σύμφωνα με τον εσωτερικό κανονισμό για τα πανεπιστήμια η διαχείριση των πόρων θα γίνεται από τον πρύτανη και τις διάφορες επιτροπές που θα συγκροτηθούν, οι οποίες ουσιαστικά θα σχεδιάζουν και θα υλοποιούν το ξεπούλημα των πανεπιστημίων και την εμπορευματοποίηση της γνώσης. Σε αυτή την κατεύθυνση θα σχεδιάζονται 4ετή πλάνα ανάπτυξης, τα οποία θα επανακαταρτίζονται σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς, συμβαδίζοντας πλήρως με τις κατευθύνσεις για την παιδεία που μπαίνουν απ’ την κυβέρνηση, την ΕΕ (βλ. Συνθήκη της Μπολόνια) και διάφορους επιχειρηματικούς κύκλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δηλώσεις εξωπανεπιστημιακού μέλους του Συμβουλίου Ιδρύματος, εκπροσώπου μεγάλης βιομηχανίας τροφίμων, ο οποίος τόνισε ξεδιάντροπα ότι, επειδή η βιομηχανία τροφίμων σήμερα αποτελεί πηγή κερδοφορίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις, πρέπει το πρόγραμμα σπουδών στο ΓΠΑ και συγκεκριμένα στο τμήμα των τροφίμων να προσαρμοστεί σε αυτήν την κατεύθυνση, καθώς και ότι ανάλογα με τις εκάστοτε αλλαγές στις ανάγκες της αγοράς, θα αναδιαμορφώνεται και το πρόγραμμα σπουδών. Επίσης, όποια εταιρία θέλει θα μπορεί να νοικιάζει ένα εργαστήριο κάποιου πανεπιστημίου για ορισμένο χρονικό διάστημα, στο οποίο οι φοιτητές και οι καθηγητές θα παράγουν αποκλειστικά έρευνα για τη εταιρία αυτή ενώ δίνεται η δυνατότητα στα στελέχη της εκάστοτε εταιρίας να διδάσκουν οι ίδιοι, γεγονός που συμβάλει στην άμεση σύνδεση του επιχειρηματικού κλάδου με την γνώση που θα παρέχεται . Αυτό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση της γνώσης με την αγορά, ελλειμματική μάθηση, και εκμετάλλευση φοιτητών και καθηγητών για την κερδοφορία κάποιας επιχείρησης. Φυσικά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε τα προγράμματα δια βίου εκπαίδευσης που θα αποτελέσουν αναπόσπαστο κομμάτι του νέου πανεπιστημίου που θέλουν να φτιάξουν, και στον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα που προσπαθούν να επιβάλλουν. Δηλαδή, με πτυχιούχους που ως φοιτητές θα τους παρέχονται ψεγάδια γνώσης, και προκειμένου να βρουν δουλειά θα είναι συνεχώς σε μια διαδικασία επανακατάρτισης μέσω των πανεπιστημίων, με σεμινάρια επί πληρωμής κλπ. Σε όλα τα παραπάνω, όπως φυσικά και στην έγκριση του προϋπολογισμού της σχολής, τον τελευταίο και κυρίαρχο λόγο έχει το Συμβούλιο Ιδρύματος, ο κυρίαρχος εκπρόσωπος της κυβερνητικής πολιτικής μες στις σχολές.

Τεράστιο ρόλο στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής για την παιδεία παίζει ο ΟΟΣΑ. Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) είναι ένας διεθνής οργανισμός  αναπτυγμένων χωρών που υποστηρίζουν τις αρχές της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Ο οργανισμός αυτός πρόσφατα παρέδωσε μια έκθεση στην ελληνική κυβέρνηση, στην οποία συμπυκνώνονται εν ολίγοις όλες οι επιταγές του κεφαλαίου για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα πανεπιστήμια. Εκτός από τις προαναφερόμενες αλλαγές, ο ΟΟΣΑ προτείνει ξεκάθαρα να μπουν δίδακτρα εδώ και τώρα στους προπτυχιακούς φοιτητές, καθώς και στην αναγνώριση ως πανεπιστήμια των ιδιωτικών κολλεγίων που λειτουργούν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Από όλα αυτά ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο. Ότι για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, αν τώρα η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για οικονομικούς λόγους, είναι πάρα πολύ δύσκολη, πλέον καθίσταται αδύνατη. Ξεκάθαρα, αυτός που δεν έχει λεφτά δεν έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση. Βέβαια εδώ πετάνε το τυράκι των φοιτητικών δανείων, στα πρότυπα των αγγλικών πανεπιστημίων. Αυτά είναι δάνεια τα οποία παίρνει ο φοιτητής για να πληρώνει τα δίδακτρα και ότι άλλο χρειάζεται για το πανεπιστήμιο, και τα οποία ξεπληρώνει όταν βρει ως πτυχιούχος μια δουλειά. Στην ουσία οι τράπεζες δεσμεύουν τους φοιτητές με χρέη, τα οποία οι περισσότεροι δεν θα μπορούν να ξεπληρώσουνε ποτέ. Άλλο ένα μέτρο δηλαδή που ενισχύει την λειτουργία του πανεπιστήμιου-επιχείρηση, συμβάλει στην κερδοφορία των τραπεζών και υποδουλώνει τον φοιτητή-μελλοντικό εργαζόμενο σε ένα μαύρο μέλλον. Ας μην ξεχνάμε ότι η ανεργία στους νέους αγγίζει το 70%. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αγγλία, όπου το ένα τρίτο των φοιτητριών, προκειμένου να μπορέσουν να ξεπληρώσουν τα εν λόγω δάνεια, δουλεύουν σε στριπτιτζάδικα. Ένα ακόμα μέτρο που προτείνει ο ΟΟΣΑ είναι να καθιερωθούν ατομικές συμβάσεις εργασίας στους εργαζομένους των ιδρυμάτων, στα πρότυπα των ελαστικών μορφών εργασίας που θέλουν να επιβάλλουν σε όλους τους χώρους εργασίας. Ουσιαστικά, προσπαθούν να καταργήσουν τη δυνατότητα της συλλογικής διεκδίκησης, να καταστήσουν τον εργαζόμενο έρμαιο στις ορέξεις κάθε μάνατζερ-εργοδότη, χωρίς δικαιώματα σε μισθούς, ωράρια και εργασιακό περιβάλλον. Αυτό συνδέεται άμεσα και με την προσπάθεια ένταξης εργολαβιών που θα αναλάβουν την καθαριότητα, την φύλαξη και την συντήρηση των πανεπιστημιακών χώρων. Θέλουν με λίγα λόγια να αναλάβουν συγκεκριμένες εταιρίες τις λειτουργίες αυτές  την στιγμή μάλιστα που το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Σίγουρο είναι το εξής.  Στην σύγχρονη χούντα που ζούμε, κάθε δικαίωμα σε υγεία, εργασία και παιδεία είναι απαγορευμένο στους οικονομικά ασθενέστερους, στους άνεργους και στο μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας.

«Σκοπεύουμε να υιοθετήσουμε το σύνολο των προτάσεων διότι θεωρούμε πως θα έχει θετική επίπτωση στην αγορά», δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης, προσθέτοντας: «Όχι επειδή το λέει ο ΟΟΣΑ, αλλά επειδή το επιβάλει η συνείδησή μας. Θα το πράξουμε με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος». Φυσικά και το επιβάλλει η συνείδηση των κυβερνητικών στελεχών να υλοποιήσουν αυτήν την πολιτική. Ξέρουμε ότι όλοι αυτοί είναι στρατευμένοι να διατηρήσουν αυτήν την σάπια κατάσταση, να εντείνουν την εξαθλίωση, την φτώχεια και την ανεργία, ώστε να διατηρήσουν μια χούφτα μεγαλοκαπιταλιστές τα κέρδη τους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Πάνω σε αυτή την λογική προσπαθούν να διαλύσουν το πανεπιστήμιο και πάνω σε αυτή την λογική εμείς θα τους ανατρέψουμε. Γιατί θέλουμε ένα πανεπιστήμιο βασισμένο πάνω στις ανάγκες της κοινωνίας και όχι στο κέρδος. Με απόφοιτους-επιστήμονες  που θα έχουν σφαιρική γνώση και όχι κατευθυνόμενη. Αποδεσμευμένο από τα δεσμά του χρέους, της ΕΕ, της κυβέρνησης και  κάθε επίδοξου διαχειριστή αυτής της άθλιας πολιτικής. Ένα πανεπιστήμιο αποκλειστικά στα χέρια των φοιτητών και των εργαζομένων. Είναι ανάγκη να αναγνωρίσουμε ότι η ιστορία δεν γράφεται με νόμους και πλαίσια, δεν γράφεται σε κυβερνητικά έδρανα και σε υπουργικά γραφεία. Η ιστορία για μας γράφεται με συλλογικούς αγώνες, στους δρόμους, με ανυπακοή, μαχητικές απεργίες και καταλήψεις διαρκείας, με συνεχείς συγκρούσεις δύο διαφορετικών κόσμων, των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων. Ήρθε η ώρα να συντρίψουμε τον κόσμο που πάνε να διατηρήσουν, και στα απομεινάρια του να χτίσουμε τον δικό μας κόσμο, βασισμένο όχι σε νόμους αγοράς και κερδοφορίας αλλά στις πραγματικές μας ανάγκες.

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Πέντε χρόνια πριν η Ελλάδα μόλις έμπαινε στην κρίση, μια κρίση καπιταλιστική που κανείς δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε από τις συνέπειές τις. Πέντε χρόνια πριν οι λέξεις εξαθλίωση, φτώχεια, κοινωνικοί και ταξικοί φραγμοί, πείνα κ.α. ήταν πολύ μακριά από την καθημερινότητα για έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Πέντε χρόνια πριν η νεολαία στοχοποιούνταν με τον πιο βίαιο τρόπο από τη μία λόγω της διάλυσης κάθε ονείρου και προσδοκίας από τα κυβερνητικά επιτελεία και από την άλλη λόγω της αποτρόπαιης δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτό που ακολούθησε γράφτηκε από πολλούς πολύ σωστά ότι ήταν η πρώτη εξέγερση της κρίσης. Ήταν η νεολαία που έβγαινε στο προσκήνιο με τον πιο βίαιο τρόπο και για ένα μήνα καθηλώνει όχι μονάχα την ελληνική πραγματικότητα αλλά και την παγκόσμια. Αποσβολωμένα τα μέσα μαζικής εξαπάτησης δε ξέρουν τι να πούνε. Εξοστρακίστηκε η σφαίρα, τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια, ήταν πλουσιόπαιδο, κ.ο.κ. μήπως και μπορέσουν και εξομαλύνουν την οργή του κόσμου χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08 σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία για την ένταση, τη δυναμική και για τα ερωτήματα που έβαλαν στο επίκεντρο. Μα πάνω απ’ όλα θα μείνουν στην ιστορία γιατί άνοιξαν το χορό στους τεράστιους αγώνες που ακολούθησαν. Το κίνημα των πλατειών, τεράστιες απεργίες, 5 Μάη, 12 Φλεβάρη, απεργίες διαρκείας σε κλάδους όπως Μετρό, Χαλυβουργία, Διοικητικοί Υπάλληλοι Πανεπιστημίων χωρίς το Δεκέμβρη και τη συμβολή της νεολαίας κανείς δε ξέρει τι θα γινόταν και αν θα γινόταν.

Πέντε χρόνια μετά η νεολαία συνεχίζει να είναι στο επίκεντρο. Λογικό αν σκεφτεί κανείς το προνομιακό πεδίο που έχει με το μέλλον, τη καταστροφή κάθε ονείρου και προσδοκίας, την εργασιακή προοπτική και την καθημερινότητα συνολικά. Πέντε χρόνια μετά όμως 13χρονη πεθαίνει από αναθυμιάσεις σε σπίτι επειδή ήθελε να ζεσταθεί, όπως πέθαναν και οι φοιτητές στη Λάρισα μερικούς μήνες πρίν. Πέντε χρόνια μετά φασίστες δολοφονούν αντιφασίστα νεολαίο εργάτη. Πέντε χρόνια μετά οι αυτοκτονίες χτυπάνε κόκκινο. Πέντε χρόνια μετά νεολαίος πεθαίνει επειδή πηδάει από κινούμενο τρόλεϊ αφού δεν είχε λεφτά να πληρώσει εισιτήριο. Θάνατοι για τους οποίους ευθύνη σαφώς έχει αυτό το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ είτε με την ανοχή της είτε εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολουθεί. Πέντε χρόνια μετά η νεολαία όμως μοιάζει χαζεμένη μπροστά στο χαζοκούτι της τηλεόρασης, σοκαρισμένη από την επίθεση που δέχεται και ανήμπορη να αντιδράσει. Ακόμα όμως και όταν προσπαθεί να αντισταθεί σε καμιά περίπτωση δε γίνεται με την δυναμική και την μαχητικότητα που γινόταν τότε.

ΜΟΝΑΧΑ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ

Αναμφίβολα ζούμε με γοργούς ρυθμούς μια βίαιη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση. Μια σύγκρουση ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους, μια σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που κάθε μέρα πλουτίζουν και σε αυτούς που κάθε μέρα φτωχαίνουν. Ο Δεκέμβρης δεν έδωσε τις απαντήσεις. Έθεσε όμως με μια αυθόρμητη όμορφη αγριότητα τα ερωτήματα για τη μορφή, τη ποιότητα, το βάθος, την επιτακτικότατα της κοινωνικής εξέγερσης στην εποχή του καπιταλισμού. Η ανατροπή της κυβέρνησης είναι μονάχα ένα από τα αιτήματα που χρειάζεται να παλεύει το κίνημα. Η έξοδος από την ΕΕ και το Ευρώ και η διαγραφή του χρέους που εκβιάζουν τον λαό και λόγω αυτών του επιβάλλονται μέτρα πρέπει να είναι δύο ακόμα στοιχεία για τα οποία το κίνημα να παλεύει συνέχεια. Το πέρασμα των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας στα χέρια των εργαζομένων για να τις ελέγχει η κοινωνία και να λειτουργούν με όφελος της είναι επίσης τεράστιας σημασίας. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη η συγκρότηση οργάνων και μορφών τέτοιων που θα μπορέσουν να επιβάλουν τις ανάγκες και τα δικαιώματα των θιγόμενης πλειοψηφίας. Όργανα στα οποία θα συναποφασίζουμε και θα συνυλοποιούμε για την κοινωνία που ζούμε και το μέλλον μας. Όργανα αντιπαραθετικά με τους υπάρχοντες θεσμούς (κοινοβούλιο, δημοτικά συμβούλια κ.α.) που θα βασίζονται στη δημοκρατία, το διάλογο, τη σύνθεση απόψεων και την επιβολή των εργατικών και νεολαιίστικων συμφερόντων. Τέρμα στην απάθεια, να σηκώσουμε το γάντι από εκεί που το άφησε ο Δεκέμβρης του ’08 καμιά αναμονή για κάποια άλλη κυβέρνηση ή κάποιο μεσσία. Ο μόνος σωτήρας είναι οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Ο μόνος τρόπος να σωθούμε ο όξυνση της σύγκρουσης απέναντι στο αντίπαλο στρατόπεδο, η μαζικοποίηση του δικού μας και τελικά η ανατροπή του άλλου. Ο μόνος δρόμος η κοινωνική εξέγερση απέναντί τους για το γκρέμισμα της κοινωνίας των αγορών και των λίγων και το χτίσιμο της κοινωνίας των πολλών και των αναγκών μας.