ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ-ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

Η σημερινή πραγματικότητα διαψεύδει με κατηγορηματικότατο τρόπο τις εξαγγελίες της κυβέρνησης περί ανάπτυξης. Την ίδια στιγμή που στα τηλεοπτικά πάνελ κυβερνητικά στελέχη πανηγυρίζουν για επιτυχείς διαπραγματεύσεις, οικονομικά θαύματα και λοιπές βλακείες, έρχονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η ανεργία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, καθώς και τα περισσότερα σπίτια στην Ελλάδα δεν θα έχουν θέρμανση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δολοφονικής προς τον λαό πολιτικής της κυβέρνησης  είναι ο θάνατος ενός 13χρονου κοριτσιού από τις αναθυμιάσεις, επειδή η μητέρα της άναψε ένα μαγκάλι για να ζεσταθούν το βράδυ. Ακόμα μια προσθήκη στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της κρίσης, της πολιτικής που επιβάλλεται από κυβέρνηση-ΕΕ-κεφάλαιο για την διάσωση ενός καπιταλισμού που σαπίζει μέρα με τη μέρα.

Φυσικά η επίθεση που δεχόμαστε έχει πολλά μέτωπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επίθεση στον τομέα της υγείας με την κλασική τακτική αρχικά της υποβάθμισης και μετέπειτα της ιδιωτικοποίησης.  Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο κέντρο της επίθεσης αυτής βρίσκονται  τα νοσοκομεία με τις απολύσεις των εργαζομένων του ΕΟΠΥΥ που βρίσκονται σε ρυθμό κινητοποιήσεων, την διάλυση της νοσοκομείων με συγκεκριμένο στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίηση τους. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η κατάσταση είναι παρόμοια. Η απόπειρα διάλυσης των ιδρυμάτων, με τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων και τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, ήρθε αντιμέτωπη με τον δυναμικό αγώνα των εργαζόμενων και των φοιτητών στα περισσότερα ιδρύματα της χώρας. Ο αγώνας αυτός, που συνεχίζεται μέχρι τώρα, έχει βάλλει ανάχωμα στην εφαρμογή του κυβερνητικού σχεδίου για τα πανεπιστήμια, αναγκάζοντας το υπουργείο να πάρει πολλά πράγματα πίσω, όπως για παράδειγμα ορισμένες απολύσεις. Όμως δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Οι «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης για την παιδεία δεν ακυρώθηκαν, απλά αναβλήθηκαν για αργότερα, επειδή πολύ απλά η ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων και η σύνδεση τους με την αγορά  είναι επιτακτική ανάγκη για το κεφάλαιο. Χαρακτηριστικό είναι το ότι η κατεύθυνση αυτή υπάρχει στις αποφάσεις της ΕΕ από την προηγούμενη κιόλας δεκαετία, και ο μόνος λόγος που δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα είναι οι αγώνες φοιτητών και εργαζομένων μες στις σχολές. Τώρα, η επίθεση αυτή επανέρχεται δριμύτερη με την σύνταξη εσωτερικών κανονισμών για τα ιδρύματα, κανονισμών που καθορίζουν την λειτουργία των πανεπιστημίων με επιχειρηματικά κριτήρια και πρότυπα και έρχονται να σφραγίσουν την διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

Σύμφωνα με τον εσωτερικό κανονισμό για τα πανεπιστήμια η διαχείριση των πόρων θα γίνεται από τον πρύτανη και τις διάφορες επιτροπές που θα συγκροτηθούν, οι οποίες ουσιαστικά θα σχεδιάζουν και θα υλοποιούν το ξεπούλημα των πανεπιστημίων και την εμπορευματοποίηση της γνώσης. Σε αυτή την κατεύθυνση θα σχεδιάζονται 4ετή πλάνα ανάπτυξης, τα οποία θα επανακαταρτίζονται σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς, συμβαδίζοντας πλήρως με τις κατευθύνσεις για την παιδεία που μπαίνουν απ’ την κυβέρνηση, την ΕΕ (βλ. Συνθήκη της Μπολόνια) και διάφορους επιχειρηματικούς κύκλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δηλώσεις εξωπανεπιστημιακού μέλους του Συμβουλίου Ιδρύματος, εκπροσώπου μεγάλης βιομηχανίας τροφίμων, ο οποίος τόνισε ξεδιάντροπα ότι, επειδή η βιομηχανία τροφίμων σήμερα αποτελεί πηγή κερδοφορίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις, πρέπει το πρόγραμμα σπουδών στο ΓΠΑ και συγκεκριμένα στο τμήμα των τροφίμων να προσαρμοστεί σε αυτήν την κατεύθυνση, καθώς και ότι ανάλογα με τις εκάστοτε αλλαγές στις ανάγκες της αγοράς, θα αναδιαμορφώνεται και το πρόγραμμα σπουδών. Επίσης, όποια εταιρία θέλει θα μπορεί να νοικιάζει ένα εργαστήριο κάποιου πανεπιστημίου για ορισμένο χρονικό διάστημα, στο οποίο οι φοιτητές και οι καθηγητές θα παράγουν αποκλειστικά έρευνα για τη εταιρία αυτή ενώ δίνεται η δυνατότητα στα στελέχη της εκάστοτε εταιρίας να διδάσκουν οι ίδιοι, γεγονός που συμβάλει στην άμεση σύνδεση του επιχειρηματικού κλάδου με την γνώση που θα παρέχεται . Αυτό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση της γνώσης με την αγορά, ελλειμματική μάθηση, και εκμετάλλευση φοιτητών και καθηγητών για την κερδοφορία κάποιας επιχείρησης. Φυσικά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε τα προγράμματα δια βίου εκπαίδευσης που θα αποτελέσουν αναπόσπαστο κομμάτι του νέου πανεπιστημίου που θέλουν να φτιάξουν, και στον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα που προσπαθούν να επιβάλλουν. Δηλαδή, με πτυχιούχους που ως φοιτητές θα τους παρέχονται ψεγάδια γνώσης, και προκειμένου να βρουν δουλειά θα είναι συνεχώς σε μια διαδικασία επανακατάρτισης μέσω των πανεπιστημίων, με σεμινάρια επί πληρωμής κλπ. Σε όλα τα παραπάνω, όπως φυσικά και στην έγκριση του προϋπολογισμού της σχολής, τον τελευταίο και κυρίαρχο λόγο έχει το Συμβούλιο Ιδρύματος, ο κυρίαρχος εκπρόσωπος της κυβερνητικής πολιτικής μες στις σχολές.

Τεράστιο ρόλο στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής για την παιδεία παίζει ο ΟΟΣΑ. Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) είναι ένας διεθνής οργανισμός  αναπτυγμένων χωρών που υποστηρίζουν τις αρχές της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Ο οργανισμός αυτός πρόσφατα παρέδωσε μια έκθεση στην ελληνική κυβέρνηση, στην οποία συμπυκνώνονται εν ολίγοις όλες οι επιταγές του κεφαλαίου για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα πανεπιστήμια. Εκτός από τις προαναφερόμενες αλλαγές, ο ΟΟΣΑ προτείνει ξεκάθαρα να μπουν δίδακτρα εδώ και τώρα στους προπτυχιακούς φοιτητές, καθώς και στην αναγνώριση ως πανεπιστήμια των ιδιωτικών κολλεγίων που λειτουργούν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Από όλα αυτά ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο. Ότι για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, αν τώρα η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για οικονομικούς λόγους, είναι πάρα πολύ δύσκολη, πλέον καθίσταται αδύνατη. Ξεκάθαρα, αυτός που δεν έχει λεφτά δεν έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση. Βέβαια εδώ πετάνε το τυράκι των φοιτητικών δανείων, στα πρότυπα των αγγλικών πανεπιστημίων. Αυτά είναι δάνεια τα οποία παίρνει ο φοιτητής για να πληρώνει τα δίδακτρα και ότι άλλο χρειάζεται για το πανεπιστήμιο, και τα οποία ξεπληρώνει όταν βρει ως πτυχιούχος μια δουλειά. Στην ουσία οι τράπεζες δεσμεύουν τους φοιτητές με χρέη, τα οποία οι περισσότεροι δεν θα μπορούν να ξεπληρώσουνε ποτέ. Άλλο ένα μέτρο δηλαδή που ενισχύει την λειτουργία του πανεπιστήμιου-επιχείρηση, συμβάλει στην κερδοφορία των τραπεζών και υποδουλώνει τον φοιτητή-μελλοντικό εργαζόμενο σε ένα μαύρο μέλλον. Ας μην ξεχνάμε ότι η ανεργία στους νέους αγγίζει το 70%. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αγγλία, όπου το ένα τρίτο των φοιτητριών, προκειμένου να μπορέσουν να ξεπληρώσουν τα εν λόγω δάνεια, δουλεύουν σε στριπτιτζάδικα. Ένα ακόμα μέτρο που προτείνει ο ΟΟΣΑ είναι να καθιερωθούν ατομικές συμβάσεις εργασίας στους εργαζομένους των ιδρυμάτων, στα πρότυπα των ελαστικών μορφών εργασίας που θέλουν να επιβάλλουν σε όλους τους χώρους εργασίας. Ουσιαστικά, προσπαθούν να καταργήσουν τη δυνατότητα της συλλογικής διεκδίκησης, να καταστήσουν τον εργαζόμενο έρμαιο στις ορέξεις κάθε μάνατζερ-εργοδότη, χωρίς δικαιώματα σε μισθούς, ωράρια και εργασιακό περιβάλλον. Αυτό συνδέεται άμεσα και με την προσπάθεια ένταξης εργολαβιών που θα αναλάβουν την καθαριότητα, την φύλαξη και την συντήρηση των πανεπιστημιακών χώρων. Θέλουν με λίγα λόγια να αναλάβουν συγκεκριμένες εταιρίες τις λειτουργίες αυτές  την στιγμή μάλιστα που το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Σίγουρο είναι το εξής.  Στην σύγχρονη χούντα που ζούμε, κάθε δικαίωμα σε υγεία, εργασία και παιδεία είναι απαγορευμένο στους οικονομικά ασθενέστερους, στους άνεργους και στο μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας.

«Σκοπεύουμε να υιοθετήσουμε το σύνολο των προτάσεων διότι θεωρούμε πως θα έχει θετική επίπτωση στην αγορά», δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης, προσθέτοντας: «Όχι επειδή το λέει ο ΟΟΣΑ, αλλά επειδή το επιβάλει η συνείδησή μας. Θα το πράξουμε με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος». Φυσικά και το επιβάλλει η συνείδηση των κυβερνητικών στελεχών να υλοποιήσουν αυτήν την πολιτική. Ξέρουμε ότι όλοι αυτοί είναι στρατευμένοι να διατηρήσουν αυτήν την σάπια κατάσταση, να εντείνουν την εξαθλίωση, την φτώχεια και την ανεργία, ώστε να διατηρήσουν μια χούφτα μεγαλοκαπιταλιστές τα κέρδη τους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Πάνω σε αυτή την λογική προσπαθούν να διαλύσουν το πανεπιστήμιο και πάνω σε αυτή την λογική εμείς θα τους ανατρέψουμε. Γιατί θέλουμε ένα πανεπιστήμιο βασισμένο πάνω στις ανάγκες της κοινωνίας και όχι στο κέρδος. Με απόφοιτους-επιστήμονες  που θα έχουν σφαιρική γνώση και όχι κατευθυνόμενη. Αποδεσμευμένο από τα δεσμά του χρέους, της ΕΕ, της κυβέρνησης και  κάθε επίδοξου διαχειριστή αυτής της άθλιας πολιτικής. Ένα πανεπιστήμιο αποκλειστικά στα χέρια των φοιτητών και των εργαζομένων. Είναι ανάγκη να αναγνωρίσουμε ότι η ιστορία δεν γράφεται με νόμους και πλαίσια, δεν γράφεται σε κυβερνητικά έδρανα και σε υπουργικά γραφεία. Η ιστορία για μας γράφεται με συλλογικούς αγώνες, στους δρόμους, με ανυπακοή, μαχητικές απεργίες και καταλήψεις διαρκείας, με συνεχείς συγκρούσεις δύο διαφορετικών κόσμων, των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων. Ήρθε η ώρα να συντρίψουμε τον κόσμο που πάνε να διατηρήσουν, και στα απομεινάρια του να χτίσουμε τον δικό μας κόσμο, βασισμένο όχι σε νόμους αγοράς και κερδοφορίας αλλά στις πραγματικές μας ανάγκες.

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Πέντε χρόνια πριν η Ελλάδα μόλις έμπαινε στην κρίση, μια κρίση καπιταλιστική που κανείς δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε από τις συνέπειές τις. Πέντε χρόνια πριν οι λέξεις εξαθλίωση, φτώχεια, κοινωνικοί και ταξικοί φραγμοί, πείνα κ.α. ήταν πολύ μακριά από την καθημερινότητα για έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Πέντε χρόνια πριν η νεολαία στοχοποιούνταν με τον πιο βίαιο τρόπο από τη μία λόγω της διάλυσης κάθε ονείρου και προσδοκίας από τα κυβερνητικά επιτελεία και από την άλλη λόγω της αποτρόπαιης δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτό που ακολούθησε γράφτηκε από πολλούς πολύ σωστά ότι ήταν η πρώτη εξέγερση της κρίσης. Ήταν η νεολαία που έβγαινε στο προσκήνιο με τον πιο βίαιο τρόπο και για ένα μήνα καθηλώνει όχι μονάχα την ελληνική πραγματικότητα αλλά και την παγκόσμια. Αποσβολωμένα τα μέσα μαζικής εξαπάτησης δε ξέρουν τι να πούνε. Εξοστρακίστηκε η σφαίρα, τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια, ήταν πλουσιόπαιδο, κ.ο.κ. μήπως και μπορέσουν και εξομαλύνουν την οργή του κόσμου χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08 σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία για την ένταση, τη δυναμική και για τα ερωτήματα που έβαλαν στο επίκεντρο. Μα πάνω απ’ όλα θα μείνουν στην ιστορία γιατί άνοιξαν το χορό στους τεράστιους αγώνες που ακολούθησαν. Το κίνημα των πλατειών, τεράστιες απεργίες, 5 Μάη, 12 Φλεβάρη, απεργίες διαρκείας σε κλάδους όπως Μετρό, Χαλυβουργία, Διοικητικοί Υπάλληλοι Πανεπιστημίων χωρίς το Δεκέμβρη και τη συμβολή της νεολαίας κανείς δε ξέρει τι θα γινόταν και αν θα γινόταν.

Πέντε χρόνια μετά η νεολαία συνεχίζει να είναι στο επίκεντρο. Λογικό αν σκεφτεί κανείς το προνομιακό πεδίο που έχει με το μέλλον, τη καταστροφή κάθε ονείρου και προσδοκίας, την εργασιακή προοπτική και την καθημερινότητα συνολικά. Πέντε χρόνια μετά όμως 13χρονη πεθαίνει από αναθυμιάσεις σε σπίτι επειδή ήθελε να ζεσταθεί, όπως πέθαναν και οι φοιτητές στη Λάρισα μερικούς μήνες πρίν. Πέντε χρόνια μετά φασίστες δολοφονούν αντιφασίστα νεολαίο εργάτη. Πέντε χρόνια μετά οι αυτοκτονίες χτυπάνε κόκκινο. Πέντε χρόνια μετά νεολαίος πεθαίνει επειδή πηδάει από κινούμενο τρόλεϊ αφού δεν είχε λεφτά να πληρώσει εισιτήριο. Θάνατοι για τους οποίους ευθύνη σαφώς έχει αυτό το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ είτε με την ανοχή της είτε εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολουθεί. Πέντε χρόνια μετά η νεολαία όμως μοιάζει χαζεμένη μπροστά στο χαζοκούτι της τηλεόρασης, σοκαρισμένη από την επίθεση που δέχεται και ανήμπορη να αντιδράσει. Ακόμα όμως και όταν προσπαθεί να αντισταθεί σε καμιά περίπτωση δε γίνεται με την δυναμική και την μαχητικότητα που γινόταν τότε.

ΜΟΝΑΧΑ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ

Αναμφίβολα ζούμε με γοργούς ρυθμούς μια βίαιη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση. Μια σύγκρουση ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους, μια σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που κάθε μέρα πλουτίζουν και σε αυτούς που κάθε μέρα φτωχαίνουν. Ο Δεκέμβρης δεν έδωσε τις απαντήσεις. Έθεσε όμως με μια αυθόρμητη όμορφη αγριότητα τα ερωτήματα για τη μορφή, τη ποιότητα, το βάθος, την επιτακτικότατα της κοινωνικής εξέγερσης στην εποχή του καπιταλισμού. Η ανατροπή της κυβέρνησης είναι μονάχα ένα από τα αιτήματα που χρειάζεται να παλεύει το κίνημα. Η έξοδος από την ΕΕ και το Ευρώ και η διαγραφή του χρέους που εκβιάζουν τον λαό και λόγω αυτών του επιβάλλονται μέτρα πρέπει να είναι δύο ακόμα στοιχεία για τα οποία το κίνημα να παλεύει συνέχεια. Το πέρασμα των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας στα χέρια των εργαζομένων για να τις ελέγχει η κοινωνία και να λειτουργούν με όφελος της είναι επίσης τεράστιας σημασίας. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη η συγκρότηση οργάνων και μορφών τέτοιων που θα μπορέσουν να επιβάλουν τις ανάγκες και τα δικαιώματα των θιγόμενης πλειοψηφίας. Όργανα στα οποία θα συναποφασίζουμε και θα συνυλοποιούμε για την κοινωνία που ζούμε και το μέλλον μας. Όργανα αντιπαραθετικά με τους υπάρχοντες θεσμούς (κοινοβούλιο, δημοτικά συμβούλια κ.α.) που θα βασίζονται στη δημοκρατία, το διάλογο, τη σύνθεση απόψεων και την επιβολή των εργατικών και νεολαιίστικων συμφερόντων. Τέρμα στην απάθεια, να σηκώσουμε το γάντι από εκεί που το άφησε ο Δεκέμβρης του ’08 καμιά αναμονή για κάποια άλλη κυβέρνηση ή κάποιο μεσσία. Ο μόνος σωτήρας είναι οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Ο μόνος τρόπος να σωθούμε ο όξυνση της σύγκρουσης απέναντι στο αντίπαλο στρατόπεδο, η μαζικοποίηση του δικού μας και τελικά η ανατροπή του άλλου. Ο μόνος δρόμος η κοινωνική εξέγερση απέναντί τους για το γκρέμισμα της κοινωνίας των αγορών και των λίγων και το χτίσιμο της κοινωνίας των πολλών και των αναγκών μας.

ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ ΚΕΦΑΛΙ

Το τελευταίο διάστημα τα ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο για το successstory του Σαμαρά, για την θεωρία των δύο άκρων, για την ανάπτυξη που μας τάζουν, για την έξοδο από την κρίση στο άμεσο μέλλον. Την ίδια ακριβώς στιγμή που νέα πιο αντεργατικά μέτρα είναι προ των πυλών, την ίδια ακριβώς στιγμή που οι πολιτικές αυτοκτονίες έχουν ακουμπήσει κατακόκκινο, την ίδια ακριβώς στιγμή που η Συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με περίσσιο θράσος απειλεί με πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας, την ίδια ακριβώς στιγμή που πληθαίνουν τα άτομα που ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί, την ίδια ακριβώς στιγμή που 28χρονος δολοφονείται επειδή ζήτησε το αυτονόητο. ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ.  Ένας 28χρονος πήγε μαζί με φίλη του να εισπράξει τα δεδουλευμένα της, ύψους 700 ευρώ, από ιδιοκτήτη εστιατορίου στην Ομόνοια. Τότε ο εργοδότης φώναξε τους μπράβους, οι οποίοι σκότωσαν με γροθιές και κλωτσιές τον 28χρονο! Αυτή είναι λοιπόν η εργοδοτική τρομοκρατία, αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού!

Η είδηση της δολοφονίας είναι φρικιαστική, δεν αποτελεί όμως μεμονωμένο περιστατικό, ή μια κακιά στιγμή. Τα χιλιάδες εργατικά ατυχήματα στην Αθήνα των ολυμπιακών αγώνων του 2004 που κανείς δεν έβγαλε άχνα, η επίθεση με βιτριόλι στην Κούνεβα, τον Απρίλη οι μεγαλοτσιφλικάδες στην Μανωλάδα πυροβόλησαν εν ψυχρώ 200 εργάτες γης από το Μπαγκλαντές επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούνείναι μονάχα μερικά παραδείγματα εργοδοτικής βίας. Όταν 500.000 εργαζόμενοι δουλεύουν αλλά παραμένουν απλήρωτοι καταλαβαίνει κανείς  το εύρος της εργοδοτικής τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας.  Αυτή είναι όμως η αγορά εργασίας και η σύγκρουση των δύο κόσμων είναι πιο σκληρή από ποτέ. Η ελαστική εργασία, part-time δουλειές, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, οι νέες συμβάσεις αορίστου χρόνου σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα που καθιστούν ένα νέο εργαζόμενο έρμαιο του κάθε εργοδότη που θα δουλεύει για μισθούς πείνας χωρίς να μπορεί να σηκώσει κεφάλι καθώς  ζει καθημερινά  με το άγχος της απόλυσης και του αβέβαιου μέλλοντος. Όλα αυτά οδηγούν τον εργαζόμενο σε ένα αδιέξοδο, προωθώντας τον ατομικό δρόμο και καταπατώντας τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες που πολλοί από αυτούς σημαδεύτηκαν ακόμα και με αίμα. Φυσικό επόμενο ο σύγχρονος εργαζόμενος να οδηγείται στην εξαθλίωση και στην αποξένωση γιγαντώνοντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό.Αυτό αποτελεί βία στο σήμερα, όταν ο εργοδότης σου επιβάλει: δούλευε όπως θέλω, με όποιους όρους θέλω, όσο θέλω, με όσα θέλω! Αλλιώς μείνε άνεργος, πείνασε, μείνε άστεγος, μετανάστευσε, ζητιάνευσε.

Είναι ζήτημα για την νεολαία που αντικρίζει καθημερινά το 69%  ανεργία να αντιληφθεί ότι μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Ήρθε η ώρα να αντισταθεί στις ρυθμίσεις και στους νόμους που είναι υπέρ του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, να στείλει μήνυμα ανυπακοής στη γραφειοκρατία και τον εκφυλισμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ που στέκεται μακριά από την εργαζόμενη νεολαία,καθώς αυτά αποτελούν τα εργαλεία για την εργοδοτική ασυδοσία.  Σε όλα αυτά μία είναι η απάντηση που μπορεί και πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι. Συλλογική αντίσταση στους χώρους δουλείας με σημαία την συγκρότηση των σωματείων αποκλειστικά στα χέρια των εργαζομένων που συναποφασίζουν και συνυλοποιούν και ο καθένας θα βρίσκει διέξοδο για το οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζει, θα τους βγάζει από το περιθώριο, θα επιβάλλει έναν άλλον ορίζοντα από την απογοήτευση, θα τους κάνει πρωταγωνιστές της πάλης και της ζωής τους. Συντονισμός αυτών των σωματείων με πανελλαδικό χαρακτήρα που θα δημιουργήσει έμπρακτα ένα άλλο ρεύμα στον συνδικαλισμό με αποφασιστική συμβολή στη δημιουργία άλλου ανεξάρτητου κέντρου αγώνα.  Είναι ο μόνος δρόμος για να τσακιστεί η αντεργατική επίθεση και η αδικία που γεννά και τρέφεται από το καπιταλιστικό σύστημα.

 

Απέναντι λοιπόν στην απελπισία και τον ατομικό δρόμου που τρέφει το μίσος μεταξύ των ανθρώπων, το φασισμό και την εγκληματικότητα ήρθε η ώρα να σηκώσουμε κεφάλι να προτάξουμε την ελπίδα, την αισιοδοξία και τον συλλογικό δρόμο που θα τσακίσει τα σχέδια Κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-εργοδοσίας. Με απεργίες διαρκείας, καταλήψεις διαρκείας και μαζικό ανυποχώρητο αγώνα σπάμε τα δεσμά της εκμετάλλευσης και περνάμε στην αντεπίθεση για  να δημιουργήσουμε ένα ποτάμι κοινωνικών εξεγέρσεων που θα τους πνίξει!

Γκρεμίζοντας τον κόσμο τους να φτιάξουμε τον δικό μας!

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Τη Πέμπτη 21/11 διεξάχθηκε σύγκλητος. Ένα από τα ζητήματα που τέθηκαν προς συζήτηση αφορούσε τη δημιουργία σφραγίδας για τις 2 νέες σχολές που δημιουργήθηκαν στο πανεπιστήμιο. Μόλις 2 εβδομάδες μετά τις δυναμικές κινητοποιήσεις του συλλόγου που εξέφραζαν την αντίθεση στη πολιτική που ακολουθείτε στο ΓΠΑ αλλά και συνολικά στην τριτοβάθμια παιδεία, η σύγκλητος ως σκληρό εκτελεστικό όργανο της κυβέρνησης και των εκπροσώπων του κεφαλαίου στη σχολή, συνέχισαν το έργο αναμόρφωσης του ΓΠΑ στα μέτρα τους.

Μετά από κάλεσμα για παράσταση διαμαρτυρίας την ώρα διεξαγωγής της συγκλήτου ζητήσαμε να διεκόπη κάθε συζήτηση που αφορούσε τη διάσπαση τη σχολής. Επίσης ζητήθηκε από τα μέλη της συγκλήτου να τοποθετηθούν δημόσια και επίσημα μπροστά στους φοιτητές για ποιο λόγο διασπάται η σχολή, ποια είναι η άποψη των μελών ως προς αυτή την απόφαση, γιατί δεν ενημερώθηκε ποτέ ο φοιτητικός σύλλογος, και ως προς τα που στοχεύει η κουβέντα που έχει ξεκινήσει για την “αναμόρφωση” του προγράμματος σπουδών και ποιος ο ρόλος του συμβουλίου ιδρύματος ως προς αυτές τις αλλαγές και ποιου τα συμφέροντα εξυπηρετεί. Λόγο του μεγάλου αριθμού φοιτητών και της πολιτικής πίεσης που ασκήθηκε στην πρυτανεία αναγκάστηκαν να βγάλουν από τα θέματα της συγκλήτου το ζήτημα της σφραγίδας. Δεν απάντησαν όμως ποτέ στα ερωτήματα που τους τέθηκαν και απέφυγαν οποιαδήποτε αντιπαράθεση και συζήτηση με τους φοιτητές, γιατί πολύ απλά φοβόντουσαν. Φοβούνται γιατί ξέρουν πως αυτά που κάνουν για κανένα λόγο δε ωφελούν τους φοιτητές. Φοβούνται την αντίδραση του κόσμου, γιατί αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς. Η κίνηση αυτή εκ μέρους της συγκλήτου καταδεικνύει με το πιο σαφή τρόπο ότι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα μας και για να καταφέρουμε νίκες έναντι στο μέλλον που μας ετοιμάζουν, είναι ο μαζικός ανυποχώρητος αγώνας. Είναι αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι με κλειστές διαδικασίες, με συναντήσεις με πρυτάνεις και παρακαλητά μπορούμε να κερδίσουμε. Ο αγώνας που δόθηκε με καταλήψεις στη σχολή και μαζικές συνελεύσεις, με παραστάσεις διαμαρτυρίας και μαχητική διάθεση έδειξε πως είναι ο μονόδρομος για τη νίκη. Είναι ο δρόμος που δείχνουν οι συμφοιτητές μας στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ μαζί με τους απεργούς διοικητικούς υπάλληλους που με πολιτικό εκβιασμό και με αγώνα μέχρι τέλους μπορούμε να διεκδικήσουμε το αυτονόητο, το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Στην εποχή των τεράτων της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, στην εποχή της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού, ο μόνος δρόμος για τη κοινωνία των αναγκών μας είναι η λαϊκή αντεπίθεση με αγώνες διάρκειας που δε θα αφήνουν περιθώρια σε κανένα κυβερνητικό όργανο να εφαρμόσει την πολιτική του. Γνωρίζουμε καλά ότι στην σχολή αυτά τα όργανα είναι η σύγκλητος, είναι το συμβούλιο ιδρύματος.

Που είναι σήμερα η ΠΑΣΠ που μίλαγε για ανοιχτή σχολή; Που είναι αυτοί που λέγανε πως με ανοιχτή σχολή θα διασφαλίσουμε την ομαλή λειτουργιά του Πανεπιστήμιου; Που είναι όλοι αυτοί, την ώρα που για μια ακόμη φορά ξεκινά ο δεύτερος γύρος διάλυσης της σχολής και μόνο ομαλά δε θα ναι τα πράγματα για τους φοιτητές, γιατί δε βγάζουν άχνα; Προφανώς γιατί αυτοί είναι υπέρ με τα όσα γίνονται και δε τολμάνε να το πούνε. Είναι η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ που ποτέ δε έβγαλαν κείμενο για το έγκλημα που γίνεται πίσω από τις πλάτες των φοιτητών. Αλλαγές που ως μόνο στόχο έχουν να καταργήσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα και να χαρίσουν ένα πανεπιστήμιο στα χέρια εταιριών που θα ορίζουν τη γνώση και τους αποφοίτους που θα παράγονται με μοναδικό κριτήριο το κέρδος. Ένα πανεπιστήμιο που αύριο θα ζητάει δίδακτρα για να λειτουργεί όπως ακριβώς έγινε και με τα νοσοκομεία. Το μόνο που είχαν να πουν ήταν φήμες για χαμένα εξάμηνα και εργαστήρια, την ώρα που το μέλλον μας φαίνεται αβέβαιο, την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι απολύονται και η ανεργία στους νέους αγγίζει το 69% . Φήμες που στόχο είχαν την καταστολή του αγώνα για να δώσουν χρόνο και χώρο στην κυβερνητική πολίτικη. Άξια τσιράκια της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Από αυτούς το περιμέναμε, αλλά το ΜΑΣ για μια ακόμη φορά επιλέγει να σταθεί ενάντια στους αγώνες, είναι η αριστερά της ηττοπάθειας και δεν έχει κανένα σχέδιο για το φοιτητικό κίνημα. Λέει πως εφόσον ο νόμος ψηφίστηκε, τώρα πια είναι αργά και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, συντηρεί τις λογικές για χαμένα μαθήματα και καταγγείλει κάθε προσπάθεια αγώνα. Ας απαντήσουν στους φοιτητές γιατί την ώρα που το κεφάλαιο κάνει έφοδο και στο τελευταίο κεκτημένο του λαού και της νεολαίας, η ΚΝΕ είναι ανύπαρκτη από επιλογή της, σε κάθε αγώνα της νεολαίας και παίζει το ρόλο του παρατηρητή αν όχι του πυροσβέστη.

Προς το παρών έχουμε καταφέρει να μπλοκάρουμε το έργο της αναδιάρθρωσης στη σχολή. Δεν πρέπει όμως να επαναπαυόμαστε, άλλα να συνεχίσουμε μέχρι να τα πάρουν όλα πίσω. Ήμασταν όταν το συμβούλιο ιδρύματος πήγε να συνεδριάσει, θα είμαστε σε κάθε συνέλευση τμήματος και όπου χρειαστεί. ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΣΗ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ. Θα δώσουμε ξανά τη μάχη για νέες γενικές συνελεύσεις στο άμεσο διάστημα για να κατεβούμε ξανά στο δρόμο δυναμικά, μέχρι να πάρουν πίσω τη διάσπαση της σχολής.

Να συντονιστούμε ξανά με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, να αναζωπυρώσουμε το κίνημα, Για να έχουμε ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, που θα καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες του λάου και δε θα παράγει γνώση και ερευνά για τα κέρδη τους. Για την υγειά, την ασφάλιση και την δουλειά που μας αρμόζει, ο μόνος δρόμος είναι μια μεγάλη παλλαϊκή εξέγερση που θα τσακίσει κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ και κάθε επίδοξο διαχειριστή της ίδιας πολίτικης.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΤΟΥ ΕΜΠ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΗΣ Γ.Α.Δ.Α. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΤ ΚΑΙ ΤΟ 3ΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Εδώ και 10 εβδομάδες, η κυβέρνηση επιχειρεί να πετύχει ένα μεγάλο χτύπημα απέναντι στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, ένα χτύπημα που μέσα απο τις εκατοντάδες απολύσεις εργαζομένων στα μεγαλύτερα ιδρύματα της χώρας(ΕΚΠΑ-ΕΜΠ-ΑΠΘ-ΠΑΤΡΩΝ κλπ), στόχο έχει την διάλυση και το ξεπούλημα των ιδρυμάτων και παράλληλα να ανοιχθεί ο δρόμος για την υλοποίηση όλης της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής(δίδακτρα, συγχωνεύσεις σχολών και σπάσιμο πτυχίων,διαγραφές).  Οι Σύλλογοι Εργαζομένων και Φοιτητών του ΕΜΠ αντέδρασαν από την πρώτη στιγμή σε αυτή την κίνηση της Κυβέρνησης. Σε αντίθεση λοιπόν με όσους θέλουν να μιλάνε για μειοψηφίες  που ‘’κλείνουν’’  τις σχολές,  είμαστε περήφανοι που μπορούμε να λέμε ότι όχι μόνο δεν  κλείνουμε  τις σχολές μας, αλλά είμαστε εμείς που μέσα από τις μαζικές και μαχητικές απεργίες και καταλήψεις μας, παλεύουμε ώστε το Πολυτεχνείο να παραμείνει πραγματικά ανοιχτό.           

      

Στην 10^η και πιο κρίσιμη εβδομάδα, 9 από τους 9 Φοιτητικούς Συλλόγους του ΕΜΠ αποφάσισαν μέσα από τις πιο μαζικές συνελεύσεις των τελευταίων χρόνων, ότι ο αγώνας που φοιτητές και εργαζόμενοι δίνουμε μαζί, είναι δίκαιος, κοινωνικά χρήσιμος και άρα πρέπει να συνεχιστεί με στόχο να αγκαλιαστεί από όλη την νεολαία και τους εργαζομένους. Για να το πετύχουμε αυτό, αποφασίσαμε ότι 40 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, θα πρέπει τόσο  το 3ήμερο εκδηλώσεων (14-15-16) στο κτήριο της Πατησίων όσο και η Παλλαϊκή-Αντιιμπεριαλιστική- Αντιφασιστική πορεία (17/11)  να γεμίσουν από τον κόσμο που τόσα χρόνια τυραννιέται από αυτή την εξαθλιωτική πολιτική. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο πήραμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε μια σειρά σωματείων από τον Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα, απεργούς και άνεργους,  να δώσουν το παρόν έτσι ώστε στους καιρούς των απανωτών Μνημονίων, της φτώχιας και του φασισμού,  να σηκώσουν και στις δικές τους πλάτες  την βαριά κληρονομιά που μας αφήνουν οι νεκροί του ’73.  Οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ήτανε από τους πρώτους στην λίστα των καλεσμένων μας και αυτό φάνηκε να αναστάτωσε τα κυβερνητικά επιτελεία.  Η ΓΑΔΑ απείλησε ανοιχτά ότι σε περίπτωση που το σήμα της ΕΡΤ εκπέμψει από το Πολυτεχνείο, το κτήριο θα αποκλειστεί  και θα ακολουθήσει εισβολή αστυνομικών δυνάμεων!

Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μας πείσει πια για το ‘’όραμα της Ανάπτυξης’’ μιας και έχουμε καταλάβει ότι αυτό θα σημαίνει μισθούς με  400 ευρώ, θα σημαίνει νεολαία και εργαζομένους βουτηγμένους στα χρέη και την ανεργία. Δεν μπορεί πια να μας πείσει και έτσι επιλέγει ανοιχτά  να μας τρομοκρατήσει, όπως επιβεβαιώνει και το τελεσίγραφο της ΓΑΔΑ.  Ο Σαμαράς και η παρέα του, μπορεί  να φαίνονται  σαν μανιασμένοι εκτελεστές, έτοιμοι να πετσοκόψουν κάθε εργασιακό δικαίωμα, κάθε έννοια  δημοκρατίας, ανάλογα με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής  Ένωσης και του ΔΝΤ.  Μπορεί να χλευάζουν τις θυσίες των νεκρών και να χαμογελούν θεωρώντας ότι 40 χρόνια μετά, θα πάρουν τη ρεβάνς.   Όμως εμείς δεν φοβόμαστε. Δεν φοβόμαστε και δεν σκύβουμε το κεφάλι, γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν εκείνες οι στιγμές στην Ιστορία όπου η οργή του λαού συναντάται και μετατρέπεται σε κύμα ανατροπής. Εμείς θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε ο Νοέμβρης του ’13, ο δικός μας Νοέμβρης, να είναι μια τέτοια στιγμή. Μια στιγμή όπου η οργή του φτωχού και του άνεργου, θα ενωθεί με την οργή του μαθητή που διαβάζει χωρίς ρεύμα και την οργή του άρρωστου που αργοπεθαίνει στα νοσοκομεία για 25 ευρώ.  

                                                             

Και τότε μονάχα εμείς θα χαμογελάμε!

ΚΑΛΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΤ, ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ !

ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ!

Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία. Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία!

δυό λόγια για το τότε…

Η αντιδικτατορική συνείδηση, ο πόθος και η αναγκαιότητα για αγώνα έχουν ριζώσει και έχουν θεριέψει στη μεγαλύτερη μάζα των φοιτητών από το 1972. Ο λαός, με πυρήνα τη νεολαία, έχει πλέον καταλάβει ότι οφείλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και το κάνει! Έπονται 2 έτη(1972-1974) γεμάτα αιματηρές συγκρούσεις. Από τη μία στρατός και αστυνομία υπό την καθοδήγηση της χούντας με τανκς και πολυβόλα και από την άλλη ένα σύσσωμο φοιτητικό κι εργατικό κίνημα. Ένα κίνημα που δεν απαιτεί απλά την πτώση της χούντας αλλά παλεύει για ψωμί – παιδεία – ελευθερία, συγκρούεται με τον τότε φασισμό με συνεχόμενες συνελεύσεις και καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα, με συντονισμό φοιτητών κι εργαζομένων. Η δυναμικότητα του κινήματος αυτού φόβισε το καθεστώς με αποτέλεσμα να εισβάλει στο Πολυτεχνείο και ένα χρόνο αργότερα να πέσει η χούντα.

…και για την αναγκαιότητα της εξέγερσης στο σήμερα

40 χρόνια μετά το σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Και τώρα όπως και τότε ο εχθρός είναι ένας, ο καπιταλισμός, ο οποίος δεν έπεσε, απλά άλλαξε πρόσωπο. Τότε ήταν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η χούντα των Συνταγματαρχών. Τώρα είναι η ΕΕ, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και η χούντα των αγορών που ως πιστό σκυλί η κυβέρνηση ακολουθεί.

Η 17 Νοέμβρη δεν είναι ούτε μια γιορτή ούτε μια επέτειος, είναι η αφετηρία για νέους αγώνες. Τόσα χρόνια κράτος και κυβέρνηση προσπαθούν να κάνουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου μια γιορτή της υποτιθέμενης ανάδειξης της δημοκρατίας. Δεν μπορούν να διαχειριστούν με άλλο τρόπο την εξέγερση της κοινωνίας, τη δύναμη που έχει η νεολαία και το εργατικό κίνημα αφού καμία χούντα για εμάς δεν είναι ανίκητη. Φοβούνται μια νέα εξέγερση του λαού και αυτό φαίνεται στην άγρια καταστολή που χρησιμοποιούν σε κάθε μορφής αγώνα από τις  Σκουριές στη Χαλκιδική, από την επίταξη των απεργών του μετρό, τον αγώνα των καθηγητών, την καταστολή σε πανεργατικές απεργίες, την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ, την καταπάτηση του ασύλου. Η λαϊκή αντίσταση τους κάνει να ιδρώνουν για το αν η επόμενη μέρα θα τους βρει στην ίδια θέση.

Το τριήμερο της 17ης Νοέμβρη έρχεται να μας αποδείξει πως η απλή διαμαρτυρία δεν αρκεί. Για να μη ζήσουμε μια τέτοια ζωή, για να μην γίνουμε δούλοι του 21ου αιώνα κάτω από το ζυγό της σύγχρονης χούντας ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου απαιτείται παλλαϊκός ξεσηκωμός. Η 40η επέτειος να αποτελέσει ακόμα έναν κόμβο για τις μάχες του επόμενου διαστήματος, για τον αγώνα του λαού ενάντια στο σύγχρονο σφαγείο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Να μετατρέψουμε το Πολυτεχνείο σε πραγματικό χώρο συνεύρεσης όλης της νεολαίας και κέντρο αγώνα όλης της κοινωνίας.   
Είναι καθήκον μας να πάρουμε την σκυτάλη από το ’73 και να θυμίσουμε σε όλους αυτούς τι σημαίνει πολιτικός αγώνας διαρκείας. Είναι ώρα το φοιτητικό κίνημα όπως το ’73 κατάφερε και ένωσε όλη τη νεολαία και η νεολαία ένωσε όλο τον εργαζόμενο κόσμο, έτσι καλείται και σήμερα να κάνει ακριβώς το ίδιο. Μόνο με αγώνες τιμάμε τους αγωνιστές. Και οι αγώνες αυτοί είναι πιο αναγκαίοι από ποτέ στο σήμερα. Είναι οι αγώνες της ανατροπής, είναι οι αγώνες για μια άλλη κοινωνία, για την κοινωνία των αναγκών μας.

Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ’73, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 17/11

ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 11/11

 Ο φοιτητικός σύλλογος αγωνίστηκε κάνοντας τρεις βδομάδες κατάληψη και συμμετέχοντας σε πορείες και συντονισμούς με άλλους συλλόγους που αγωνίζονται και αυτή τη στιγμή εναντία στην αναδιάρθρωση η οποία προβλέπει η κυβερνητική πολιτική με στόχο την διαμόρφωση και προσαρμογή του πανεπιστημίου στις νέες ανάγκες της αγοράς. Ανάγκες που μπορούν να εξυπηρετηθούν μόνο με απόφοιτους εξειδικευμένης επαγγελματικής κατάρτισης, απόλυτα τεχνοκρατικής και απογυμνωμένης από τη σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων που προσφέρει η ολόπλευρα διαμορφωμένη επιστημονική γνώση. Αυτό γίνεται επειδή πλέον αυτό που χρειάζεται η αγορά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ανθρώπους αναλώσιμα γρανάζια για τις επιχειρήσεις με αντίκτυπο το ελάχιστο δυνατό κόστος για την εργοδοσία. Σε αυτή τη λογική κινήθηκε και το συμβούλιο διοίκησης, τσιράκι της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, διαίρεσε το ΓΠΑ σε δυο σχολές, δίνοντας κατεύθυνση στο να καταργηθεί ο γεωπονικός χαρακτήρας του πτυχίο και της σχολής με άμεσες συνέπειες στην εργασιακή μας προοπτική.Ο δίκαιος αγώνας του φοιτητικού συλλόγου εναντίον του εξευτελισμού της ακαδημαϊκής μόρφωσης και σπαραγμού των εργασιακών και επαγγελματικών μας δικαιωμάτων ως μελλοντικών γεωπόνων, αναχαιτίστηκε προσωρινά στην τελευταία γενική συνέλευση από τις κυβερνητικές παρατάξεις ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, που υπηρετούν πιστά τη κυβερνητική πολιτική, ανοίγοντας πλατιά τον δρόμο στις αλλαγές που υποβαθμίζουν τραγικά την κατάσταση στο πανεπιστήμιο, όπως και οι πολιτικοί φορείς τους αντίστοιχα, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, κατακρεουργούν το βιοτικό επίπεδο του λαού συνολικότερα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυνάμεις των ΠΑΣΠ-ΔΑΠ φαγώθηκαν να σταματήσει η αγωνιστική κατάληψη του συλλόγου φοιτητών, την στιγμή που αυτό ήταν επιτακτική ανάγκη για αυτούς που μας διαλύουν το μέλλον και τις ζωές, όπως τα συμβούλια διοίκησης, οι πρυτανικές αρχές αλλά και η ίδια η κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ. Τα συμβούλια διοίκησης, αυτό το πλήρως απονομιμοποιημένο στα μάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας όργανο, δεν είναι τυχαίο ότι αυτήν την περίοδο έσπασε τη σιωπή του, εκφράζοντας την ανησυχία του για την κατάληψη και προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τους φοιτητές, καλώντας τον πρύτανη ουσιαστικά να φέρει εισαγγελέα. Χαρακτηριστικό του ρόλου που παίζει το συμβούλιο διοίκησης είναι ότι στην ανακοίνωση η κύρια ανησυχία η οποία εκφράζεται είναι η παρεμπόδιση της ερευνητικής διαδικασία και δε γίνεται λόγος για τη διαλυτική κατάσταση στη παιδεία. Ο ίδιος ο Σαμαράς βγήκε και έλεγε να ανοίξουν οι σχολές που τελούν υπό κατάληψη, και να επιστρέψει η ομαλότητα. Πασπ και ΔΑΠ σαν εντεταλμένες υπηρεσίες της κυβέρνησης κινδυνολογούσαν και αποπροσανατόλισαν την κουβέντα του συλλόγου προκείμενου να δημιουργήσουν σύγχυση και εν τελει να καταστείλουν τις κινητοποιήσεις ακολουθώντας πιστά την ανακοίνωση του συμβουλίου ιδρύματος. Δε μας απάντησαν τι θα γίνει με την χρηματοδότηση, τι σημαίνει επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και πως υποβαθμίζει τις σπουδές μας, τι ρόλο παίζουν μέσα στη σχολή η ΝΟΥΝΟΥ και η Friesland και πως ''όλως τυχαίος'' το τμήμα των τροφίμων και της βιοτεχνολογίας αποκόβονται από το γεωπονικό κορμό, δεν μας είπαν πόσο πιστά συνδεδεμένες είναι αυτές οι αλλαγές με την μνημονιακη πολίτικη και τις οδηγίες τις ΕΕ για ένα πανεπιστήμιο κάτεργο. Προφανώς αυτό συμβαίνει επειδή η κυβέρνηση, οι εντολοδόχοι της και τα τσιράκια τους στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, φοβούνται την έξαρση του κινήματος στην παιδεία, ξέροντας ότι αυτό μπορεί, συνδεόμενο και με τα υπόλοιπα αγωνιστικά κομμάτια της κοινωνίας, να ανατρέψει την βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική τους.Δυστυχώς για ακόμη φορά βρεθήκαμε απέναντι στις δυνάμεις τις ΚΝΕ που στάθηκε εχθρικά προς το κίνημα και το κατήγγειλε από την αρχή του. Προσπάθησε να βάλει αναχώματα και κολλήματα στη προσπάθεια να βγει ο σύλλογος αγωνιστικά προσκήνιο. Τη που στη σχολή κάνουν έφοδο οι εταιρίες στη σχολή, η ΚΝΕ επέμενε σε μια απλή καταγγελία χωρίς να βάζει κάποια σχέδιο αντίστασης και ούτε να έβαζε πλάτη στη αναζωπύρωση του κινήματος. Είναι καιρός οι φοιτητές να βγουν δυναμικά στο προσκήνιο και αυτό απαιτεί σχέδιο ανατροπής κάτι το οποίο το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουν καιρό ξεχάσει, και αναζητούν εχθρούς από τα αριστερά τους και μέσα στο κίνημα.
Παρόλα αυτά ο αγώνας του φοιτητικού συλλόγου με την απόφαση της τελευταίας γενικής συνέλευσης δεν σταμάτησε, άφησε παρακαταθήκη για να συνεχίσει η πάλη για τη ριζική αλλαγή του πανεπιστημίου και της κοινωνίας, στοχεύοντας στην αναζωπύρωση του κινήματος μέχρι τη νίκη ενάντια στη ακολουθούμενη πολιτική και στους εκφραστές της, Κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ. Ξέρουμε ότι το πανεπιστήμιο που εμείς θέλουμε, το οποίο θα διοικείται από φοιτητές, εργαζομένους και καθηγητές, και θα προσφέρει σφαιρική γνώση στρατευμένη στις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των αγορών, θα έρθει με την συνολική ανατροπή της αστικής πολιτικής και της βαρβαρότητας που αυτοί επιβάλλουν. Ο αγώνας μας δεν είναι αγώνας μιας ζαριάς, και έτσι η πάλη του φοιτητικού συλλόγου με δυναμικές κινητοποιήσεις που έγινε, κάθε άλλο παρά ηττημένη είναι. Ο αγώνας που κάνουμε είναι αγώνας διαρκείας ο οποίος έχει ξεκάθαρη στόχευση, μια άλλη κοινωνία, απαλλαγμένη απ’ την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου επιστήμη, υγεία, παιδεία θα είναι ταγμένες στην ευημερία του συνόλου και όχι στους νόμους τη κερδοφορίας. Κάθε σταθμός και κάθε εμπόδιο δεν μας εξασθενεί αλλά οξύνει την αιχμή του δόρατος όλο και περισσότερο.

Δίνουμε μια μάχη διάρκειας για αυτά που μας ανήκουν ο αγώνας συνεχίζεται. Καλούμε όλους τους συμφοιτητές στη μεγάλη πορεία τις 17 ΝΟΕΜΒΡΗ στο κάτω πολυτεχνείο στις 11.00 με τους αγωνιστικούς φοιτητικούς συλλόγους και πρωτοβάθμια σωμάτια ενάντια σε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΕΕ-ΔΝΤ και κάθε άλλο διαχειριστή τις ίδιας πολιτικής.