ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Πέντε χρόνια πριν η Ελλάδα μόλις έμπαινε στην κρίση, μια κρίση καπιταλιστική που κανείς δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε από τις συνέπειές τις. Πέντε χρόνια πριν οι λέξεις εξαθλίωση, φτώχεια, κοινωνικοί και ταξικοί φραγμοί, πείνα κ.α. ήταν πολύ μακριά από την καθημερινότητα για έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Πέντε χρόνια πριν η νεολαία στοχοποιούνταν με τον πιο βίαιο τρόπο από τη μία λόγω της διάλυσης κάθε ονείρου και προσδοκίας από τα κυβερνητικά επιτελεία και από την άλλη λόγω της αποτρόπαιης δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτό που ακολούθησε γράφτηκε από πολλούς πολύ σωστά ότι ήταν η πρώτη εξέγερση της κρίσης. Ήταν η νεολαία που έβγαινε στο προσκήνιο με τον πιο βίαιο τρόπο και για ένα μήνα καθηλώνει όχι μονάχα την ελληνική πραγματικότητα αλλά και την παγκόσμια. Αποσβολωμένα τα μέσα μαζικής εξαπάτησης δε ξέρουν τι να πούνε. Εξοστρακίστηκε η σφαίρα, τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια, ήταν πλουσιόπαιδο, κ.ο.κ. μήπως και μπορέσουν και εξομαλύνουν την οργή του κόσμου χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08 σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία για την ένταση, τη δυναμική και για τα ερωτήματα που έβαλαν στο επίκεντρο. Μα πάνω απ’ όλα θα μείνουν στην ιστορία γιατί άνοιξαν το χορό στους τεράστιους αγώνες που ακολούθησαν. Το κίνημα των πλατειών, τεράστιες απεργίες, 5 Μάη, 12 Φλεβάρη, απεργίες διαρκείας σε κλάδους όπως Μετρό, Χαλυβουργία, Διοικητικοί Υπάλληλοι Πανεπιστημίων χωρίς το Δεκέμβρη και τη συμβολή της νεολαίας κανείς δε ξέρει τι θα γινόταν και αν θα γινόταν.

Πέντε χρόνια μετά η νεολαία συνεχίζει να είναι στο επίκεντρο. Λογικό αν σκεφτεί κανείς το προνομιακό πεδίο που έχει με το μέλλον, τη καταστροφή κάθε ονείρου και προσδοκίας, την εργασιακή προοπτική και την καθημερινότητα συνολικά. Πέντε χρόνια μετά όμως 13χρονη πεθαίνει από αναθυμιάσεις σε σπίτι επειδή ήθελε να ζεσταθεί, όπως πέθαναν και οι φοιτητές στη Λάρισα μερικούς μήνες πρίν. Πέντε χρόνια μετά φασίστες δολοφονούν αντιφασίστα νεολαίο εργάτη. Πέντε χρόνια μετά οι αυτοκτονίες χτυπάνε κόκκινο. Πέντε χρόνια μετά νεολαίος πεθαίνει επειδή πηδάει από κινούμενο τρόλεϊ αφού δεν είχε λεφτά να πληρώσει εισιτήριο. Θάνατοι για τους οποίους ευθύνη σαφώς έχει αυτό το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ είτε με την ανοχή της είτε εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολουθεί. Πέντε χρόνια μετά η νεολαία όμως μοιάζει χαζεμένη μπροστά στο χαζοκούτι της τηλεόρασης, σοκαρισμένη από την επίθεση που δέχεται και ανήμπορη να αντιδράσει. Ακόμα όμως και όταν προσπαθεί να αντισταθεί σε καμιά περίπτωση δε γίνεται με την δυναμική και την μαχητικότητα που γινόταν τότε.

ΜΟΝΑΧΑ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ

Αναμφίβολα ζούμε με γοργούς ρυθμούς μια βίαιη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση. Μια σύγκρουση ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους, μια σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που κάθε μέρα πλουτίζουν και σε αυτούς που κάθε μέρα φτωχαίνουν. Ο Δεκέμβρης δεν έδωσε τις απαντήσεις. Έθεσε όμως με μια αυθόρμητη όμορφη αγριότητα τα ερωτήματα για τη μορφή, τη ποιότητα, το βάθος, την επιτακτικότατα της κοινωνικής εξέγερσης στην εποχή του καπιταλισμού. Η ανατροπή της κυβέρνησης είναι μονάχα ένα από τα αιτήματα που χρειάζεται να παλεύει το κίνημα. Η έξοδος από την ΕΕ και το Ευρώ και η διαγραφή του χρέους που εκβιάζουν τον λαό και λόγω αυτών του επιβάλλονται μέτρα πρέπει να είναι δύο ακόμα στοιχεία για τα οποία το κίνημα να παλεύει συνέχεια. Το πέρασμα των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας στα χέρια των εργαζομένων για να τις ελέγχει η κοινωνία και να λειτουργούν με όφελος της είναι επίσης τεράστιας σημασίας. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη η συγκρότηση οργάνων και μορφών τέτοιων που θα μπορέσουν να επιβάλουν τις ανάγκες και τα δικαιώματα των θιγόμενης πλειοψηφίας. Όργανα στα οποία θα συναποφασίζουμε και θα συνυλοποιούμε για την κοινωνία που ζούμε και το μέλλον μας. Όργανα αντιπαραθετικά με τους υπάρχοντες θεσμούς (κοινοβούλιο, δημοτικά συμβούλια κ.α.) που θα βασίζονται στη δημοκρατία, το διάλογο, τη σύνθεση απόψεων και την επιβολή των εργατικών και νεολαιίστικων συμφερόντων. Τέρμα στην απάθεια, να σηκώσουμε το γάντι από εκεί που το άφησε ο Δεκέμβρης του ’08 καμιά αναμονή για κάποια άλλη κυβέρνηση ή κάποιο μεσσία. Ο μόνος σωτήρας είναι οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Ο μόνος τρόπος να σωθούμε ο όξυνση της σύγκρουσης απέναντι στο αντίπαλο στρατόπεδο, η μαζικοποίηση του δικού μας και τελικά η ανατροπή του άλλου. Ο μόνος δρόμος η κοινωνική εξέγερση απέναντί τους για το γκρέμισμα της κοινωνίας των αγορών και των λίγων και το χτίσιμο της κοινωνίας των πολλών και των αναγκών μας.