Η επίσκεψη Στρος Καν στην Αθήνα κάθε άλλο παρά ευχάριστη και ευπρόσδεκτη ηταν για την θιγόμενη πλειοψηφια. ‘’μέχρι τώρα ηταν τα εύκολα. Τώρα έρχονται τα χειροτέρα.’’ Δήλωσε ο πρόεδρος του ΔΝΤ. Η επίσκεψη του αυτή σηματοδότησε μια νέα φάση επίθεσης συνολικά σε όλη την κοινωνία από τη χούντα ΔΝΤ-ΕΕ-ΠΑΣΟΚ. Μια αντιλαϊκή επίθεση που είναι σίγουρο πως θα έχει διάρκεια 10ετιας, που θα σαρώσει και θα ισοπεδώσει μισθούς, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις, πρόνοια και κοινωνικές παροχές για να βρει το κεφάλαιο έδαφος για να αυξήσει την κερδοφορία του. Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κρίση μια ελληνική αρρώστια για την οποία φταίει η «κακοδιαχείριση», η «σπατάλη» και γενικά πως «φταίμε όλοι» τα γεγονότα τους διαψεύδουν. Στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και σε πολλές χώρες της υφηλίου το ΔΝΤ έχει απλώσει τα πλοκάμια του. Ο Σαρκοζι άλλωστε δήλωσε πως πρέπει να γίνει «επανίδρυση του καπιταλισμού». Ο Υπουργός οικονομικών στην χώρα μας, είπε πως αυτά τα μέτρα τα ήθελαν από καιρό και πως το χρέος είναι απλά μια ευκαιρία. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως πλέον μιλάμε για την μεγαλύτερη εκστρατεία του κεφαλαίου στην σύγχρονη ιστορία με θύματα τους λαούς. Στο παρελθόν οι κρίσεις μεγέθους σαν και την σημερινή σήμαναν πολέμους. Την μακαβριότητα του πολέμου την αντικαθιστά η σφαγή του κόσμου της εργασίας.
Η ανατροπή της επίθεσης αυτής μπορεί να επιτευχθεί. Πως? Όχι με διορθώσεις ή προτάσεις συνδιαχειρησης (βλ. ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ). Στο νέο ιδιότυπο πόλεμο μόνη λύση για εμάς είναι να πάρει στην κατάσταση στα χέρια του το λαϊκό κίνημα. Η δυνατότητα της εποχής μας δεν είναι φαντασίωση ή ουτοπία. Είναι ίσως η μόνη ρεαλιστική λύση που πιο φοβικά και απειλητικά από τον καθένα την αντιμετωπίζει το ίδιο το κράτος. Δεν είναι τυχαία η πρωτοφανής καταστολή στις 2-12 και 6 Δεκέμβρη. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βλέπει ότι μη μπορώντας να δημιουργήσει συμμαχίες στην κοινωνία και την νεολαία το μόνο που της μένει είναι η τρομοκρατία και το ξύλο των ΜΑΤ. Οι γκλοπιες, τα δακρυγόνα και τα ανοιγμένα κεφάλια δεκάδων φοιτητών εντάσσονται όμως σε μια συνολικότερη καταστολή και τρομοκρατία που σου λέει μην μιλάς και μην αγωνίζεσαι γιατί θα απολυθείς, δέξου να δουλεύεις με 600€ γιατί αλλιώς θα μείνεις άνεργος. Η καταστολή λοιπόν έχει πολλά πρόσωπα στην νέα επιχείρηση φίμωσης του κόσμου που αγωνίζεται για τα δικαιώματα του. Το ΠΑΣΟΚ σε συμμαχία με όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις της πολιτικής του χρησιμοποιεί ότι μέσο διαθέτει. Σε αυτά τα πλαίσια κινούνται και τα ΜΜΕ που προσπαθούν με υπερβάλλοντα ζήλο να σπείρουν τον πανικό και να παρουσιάσουν-επιβάλλουν τις επιλογές της κυβέρνησης ως την μόνη και απαραίτητη λύση. Στο ίδιο παιχνίδι παίζουν και οι παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ στις σχολές που παραπλανούν τον κόσμο για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές και σιωπούν μπροστά στις χαμένες μας ζωες.
Εμείς καλούμε τον κόσμο να διαλέξει στρατόπεδο. Είτε με τον αγώνα για τη ζωή και το μέλλον μας είτε με την υποταγή, την ρουφιανια και την καταστολή. Οι μέσες λύσεις δεν υπάρχουν. Ήδη στο εργατικό κίνημα η ξεπουλημένη και γραφειοκρατική ΓΣΕΕ έχει δείξει το πραγματικό της πρόσωπο. Έφτασε στο σημείο να διαπραγματεύεται για την περικοπή των μισθών προτείνοντας 12% μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΕΒ. Αυτή η εξυπηρετηση της εργοδοσίας, ΔΝΤ και ΕΕ δεν μπορεί πλέον να μιλήσει εξ ονόματος κανενός εργαζομένου. Έχει τελειώσει. Όσο αδιέξοδη είναι λοιπόν η «παλιά» και «σάπια» ΓΣΕΕ, τόσο ελπιδοφόρα είναι η νέα προσπάθεια ανασυγκρότησης του κινήματος των εργαζομένων από τα κάτω. Η πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων παρά το νεαρό της ηλικίας της έχει δώσει ήδη και έχει ακόμη να δώσει πολλά. Αυτή η ανεξάρτητη συσπείρωση των εργαζομένων με μαχητικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που συσπειρώνει τους εργαζομένους σε περιεχόμενο κοινωνικά αναγκαίο είναι που μπορεί να καταφέρει νίκες στο σήμερα.
Η κυβέρνηση βέβαια και τα τσιράκια (ΜΜΕ, ΠΑΣΠ…) προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο… μας λένε πως μόνος δρόμος για την σωτηρία μας είναι το ΔΝΤ και το μνημόνιο. Μας λένε πως το 2010 το πολύ που μπορούμε να διεκδικήσουμε είναι αν θα μας μειώσουν λιγότερο τους μισθούς, αν θα πάρουμε λιγότερη σύνταξη. Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος. Ο δρόμος που βάζει μπροστά όχι να σωθεί το κεφάλαιο και η κερδοφορία του αλλά τις ανάγκες μας. Ο δρόμος που λέει πως δεν δημιουργήσαμε κανένα χρέος και άρα δεν το πληρώνουμε και απαιτεί την διαγραφή του. Που δεν παζαρεύει τα ποσοστά απολύσεων αλλά απαιτεί την απαγόρευση τους. Ένας δρόμος που διεκδικεί την έξοδο από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, λιγότερη δουλειά δουλειά για όλους. Ο δρόμος που δεν ψάχνει λύσεις μέσα στο σύστημα αλλά στοχεύει στην ανατροπή του.
Αυτά τα ζητήματα μας αφορούν κυρίαρχα. Μας αφορούν όχι μόνο επειδή πολλοί από εμάς δουλεύουν ήδη και όλοι θα δουλεύουν σε 5 χρόνια. Μας αφορούν όχι μόνο γιατί τη λιτότητα, την εξαθλίωση και την ζωή χωρίς δικαιώματα την νοιώθουμε ήδη λόγω των γονιών μας. Αυτά τα ζητήματα μας αφορούν γιατί εμείς οι φοιτητές και το κίνημα μας είναι ικανό να παίξει κομβικό ρολό στην ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης. Τα μέτρα για την εκπαίδευση και το κείμενο διαβουλευσης της διαμαντοπουλου ισοπεδώνει το λόγω για τον όποιο σπουδάζουμε, το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας, την γνώση και την μόρφωση, τα πτυχία και τα εργασιακά μας δικαιώματα. Είναι κομμάτι του μνημονίου και του νέου τοπιού που διαμορφώνεται. Το φοιτητικό κίνημα άλλωστε που είναι αντικειμενικά ότι πιο ριζοσπαστικό υπάρχει στους κοινωνικούς χώρους μπορεί να ρίξει το πρώτο χαστούκι στην κυβέρνηση. Μπορούμε να γίνουμε πυροδότης για μια κοινωνική εξέγερση που θα ρίξει την κυβέρνηση και την πολιτική της. Για αυτό και η επίθεση στην πορεία στις 6-12 από τις δυνάμεις καταστολής έγινε στοχευμενα στα φοιτητικά μπλοκ και αποκρύφτηκε με πρωτοφανές τρόπο από τα ΜΜΕ.
Σε αυτή την προσπάθεια της συνεχούς αναμέτρησης με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας και την πολιτική του μνημονίου μεγάλο κινηματικό ραντεβού είναι η απεργία στις 15 Δεκέμβρη. Από την πορεία αυτή όμως θα βγούμε κερδισμένοι αν γίνει με χαρακτηριστικά επικίνδυνα, ανατρεπτικά, εξεγερτικα. Για αυτό το λογο πρέπει ο σύλλογος να τοποθετηθεί ενιαία και πολιτικά μέσα από γενική συνέλευση. Στη μεγαλειώδη αναμέτρηση που έρχεται θα είμαστε όλοι παρόντες. Γιατί στη μάχη της γενιάς μας είτε θα χάσει ο καθένας μόνος του είτε θα κερδίσουμε όλοι μαζί
«Ποιο είναι λοιπον το χρεος μας; Καλα να ξεχωρισουμε την ιστορικη στιγμη που ζουμε και να τοποθετησουμε συνειδητα, σε ορισμενο στρατοπεδο την μικρη μας ενεργεια»
Νικος Καζαντζακης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου