Η «ανωτατοποίηση» και άλλα παραμύθια γι’ αγρίους ή αλλιώς τα παραμύθια κυβέρνησης/Υπουργείου..

   Η περίοδος την οποία διανύουμε χαρακτηρίζεται από πληθώρα πολιτικών εξελίξεων τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Την πόρτα της Ευρώπης χτυπάει εδώ και πολλά χρόνια η οικονομική εξαθλίωση, η πείνα, η ανεργία, ο πόλεμος, ο φασισμός. Παρά την δήθεν “ανάπτυξή” του τον τελευταίο χρόνο,  ο σύγχρονος καπιταλισμός αδυνατεί να αποκρύψει το αποτρόπαιο πρόσωπό του. Οι αστικές τάξεις ανά την υφήλιο, θέλοντας να διατηρήσουν τα πρωτεία τους και να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους πάνω στις πληττόμενες μάζες, δείχνουν τα δόντια τους οξύνοντας την επίθεση εις βάρος των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων.

  Η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει πως η εξαθλίωση και η λιτότητα των μνημονίων έφτασαν στο τέλος τους και μπαίνουμε σε μία νέα εποχή. Μια εποχή  που θα έχει μόνο παροχές, άλλωστε πλησιάζουν και οι εθνικές εκλογές, ενώ θα τελειώνει μια και καλή με την μιζέρια των μνημονίων, την λιτότητα και τις περικοπές. Το όμορφο αυτό παραμύθι έχει ξεκινήσει ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού με την πολυθρύλητη έξοδο πλέον από τα μνημόνια. Το πρόβλημα της αφήγησης  πως ξεφεύγουμε από την κρίση  είναι πως παραβλέπει την ίδια την φύση αυτής της δομικής κρίσης του κεφαλαίου. Η κρίση που ξεκίνησε το 2008 και συνεχίζεται στην ουσία μέχρι σήμερα έχει βαθιές ρίζες στη δομή του συστήματος  και ο καπιταλισμός 10 χρόνια τώρα σε εγχώριο και σε διεθνές επίπεδο δεν έχει καταφέρει να την ξεπεράσει. Και σίγουρα αυτό αποτυπώνεται στην καθημερινότητα μας, μιας και οι μισθοί  βρίσκονται στον πάτο, οι εργασιακές γαλέρες πληθαίνουν, τα νοίκια εκτοξεύονται.

  Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν  και στο μέτωπο της παιδείας είναι αναγκαίο για τον καπιταλισμό να βρίσκει συνεχώς νέα πεδία κερδοφορίας. Εδώ εντάσσεται η συνεχόμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ήδη από το νόμο Διαμαντοπούλου που πέρασε μέσα από τους νόμους Αρβανιτόπουλου και Γαβρόγλου αλλά και τους επιμέρους νόμους του τελευταίου χρόνου περί της ίδρυσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και της αναδιάρθρωσης του Γεωπονικού. Σε αυτό το πλαίσιο την Παρασκευή 5/4 βγήκαν στη δημοσιότητα τα νέα δύο νομοσχέδια του υπουργείου. Το ένα που αφορά το νέο πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας, την απορρόφηση στην ουσία του ΤΕΙ Δυτ. Ελλάδας από το Πανεπιστήμιο Πατρών και το δεύτερο την μετεξέλιξη του ΤΕΙ Κρήτης στο Μεσογειακό πανεπιστήμιο.

Οι καινούριες Γεωπονικές σχολές και οι συγχωνεύσεις

 Τα δύο αυτά νομοσχέδια, έρχονται σαν κεραυνός εν αιθρία και παρουσιάζουν μια βαθιά αναδιάρθρωση πανεπιστημίων σχολών και τμημάτων χωρίς καμία ιδιαίτερη επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντηση για την αναγκαιότητα τους. Είναι ξεκάθαρο πως εκπροσωπούν δύο βασικούς στόχους για την κυβέρνηση. Από την μία την συνεχιζόμενη κατάργηση των ΤΕΙ και την διοικητική τους υπαγωγή για ξεκάθαρα οικονομικούς λόγους σε διάφορα ΑΕΙ και από την άλλη, η πραγματοποίηση εκλογικών χατιριών μπροστά στις επικείμενες κάλπες. Οι συγχωνεύσεις αυτές δεν περιγράφουν κανέναν ουσιαστικό σχέδιο για το που θα βρεθεί η υλικοτεχνική υποδομή για την πραγματοποίηση τους, την ίδια ώρα για παράδειγμα που οι φοιτητικές εστίες σε όλη την χώρα βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Ούτε προφανώς περιγράφουν πως θα καλυφθούν τα αναγκαία μέλη ΔΕΠ όταν η κρατική προχρηματοδότηση των ΑΕΙ είναι χρόνια παγωμένη και μάλιστα έχουν να δοθούν έδρες καθηγητών στις περισσότερες σχολές από την αρχή των μνημονίων. Τέλος, το μεγαλύτερο ζήτημα είναι προφανώς το ποσό θολό είναι το τοπίο όσον αφορά τα προγράμματα σπουδών και τους στόχους αυτών των τμημάτων. Μιας και μέσω αυτών πηγάζουν και τα μορφωτικά μας δικαιώματα όσο και η εργασιακή προοπτική των αποφοίτων. Ενώ, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της προχειρότητας είναι το εξής απλό. Ότι το θα αναγκαστούν παιδιά που δίνουν πανελλήνιες το 2019 τον Οκτώβρη να μπουν σε τμήματα που όχι μόνο στην αρχή της χρονιάς δεν υπήρχαν στο χάρτη αλλά ακόμα χειρότερα την ημέρα που θα δώσουν το μηχανογραφικό τους το πιθανότερο σενάριο είναι να μην έχουν ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών.

  Για εμάς, η ίδρυση γεωπονικής σχολής στην Πάτρα δεν αποτελεί αυτή καθ΄ αυτή το πρόβλημα καθώς δεν βλέπουμε τα υπόλοιπα τμήματα του κλάδου ανταγωνιστικά. Το θέμα είναι το κατά πόσο αυτές οι σχολές θα έχουν επαρκή στελέχωση με καθηγητές και υλικοτεχνικό εξοπλισμό σε μια περίοδο που όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται και υπολειτουργούν. Στο ίδιο πλαίσιο έρχεται και το ζήτημα της σίτισης και της στέγασης των φοιτητών οι οποίοι θα μπουν στα τμήματα αυτά, καθώς κανείς δεν μας λέει το πώς θα βρεθούν ξαφνικά τα χρήματα. Ένα ακόμη πολύ βασικό θέμα αφορά τα προγράμματα σπουδών και το πως αυτά θα διαμορφωθούν. Έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό φανερό πως ένας από τους βασικούς στόχους της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι το φιλτράρισμα και η δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων. Με τον τρόπο αυτό τσακίζεται ακόμη περισσότερο η εργασιακή μας προοπτική και τα μορφωτικά μας δικαιώματα και καλλιεργείται ο ανταγωνισμός και η ανθρωποφαγία μεταξύ των αποφοίτων οι οποίοι θα βλέπουν τη μείωση της εργασιακής τους δύναμης δηλαδή χαμηλότεροι μισθοί, την υπαγωγή τους σε έναν ατέρμονο κύκλο συνεχούς επανακατάρτισης, μέσω σεμιναρίων, μεταπτυχιακών κ.ο.κ., τον εργασιακό μεσαίωνα και την ελαστική και ανασφάλιστη εργασία. Για εμάς είναι απαραίτητο κάθε σχολή του κλάδου να έχει ολοκληρωμένα και σύγχρονα προγράμματα σπουδών 10 ακαδημαϊκών εξαμήνων έτσι ώστε να έχουμε όλοι τα ίδια μορφωτικά δικαιώματα και να μπορούμε μαζί με τους συναδέλφους μας να διεκδικήσουμε τους καλύτερους δυνατούς όρους ύπαρξης μας στην αγορά εργασίας.

Τα Πανεπιστημιακά Ερευνητικά Κέντρα (Π.Ε.Κ.)

Ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα και στα δύο νομοσχέδια είναι η μεγάλη τομή που έρχεται για τα ΑΕΙ και τις δομές τους με την ίδρυση της νέας δομής των ΠΕΚ. Τα οποία ήδη ως διακηρυκτικό στόχο έχουν την αποκλειστική εξειδίκευση των φοιτητών αλλά και την παροχή υπηρεσιών στους τοπικούς φορείς, μια εξαγγελία που ήδη είχαμε δει στον περιβόητο νόμο Γαβρόγλου πριν από δύο καλοκαίρια. Μάλιστα, για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι τους δίνεται η δυνατότητα ή καλύτερα το «κίνητρο» για 1) έσοδα από την παροχή υπηρεσιών, την εκπόνηση μελετών και κλινικών μελετών και την εκτέλεση ή την αξιολόγηση ερευνητικών προγραμμάτων για λογαριασμό τρίτων και 2) έσοδα από την εκμετάλλευση διανοητικής (πνευματικής και βιομηχανικής) ιδιοκτησίας του Π.Ε.Κ. . Για εμάς αυτό είναι ξεκάθαρη στροφή της γνώσης και της έρευνας στην υπηρεσία των επιχειρήσεων. Είναι μια casus belli πρόταση για την ίδια την έρευνα και την επιστήμη όπου η ανεξαρτησία της υπονομεύεται από το πόσο «γκελ» θα κάνεις στην αγορά. Τα ΠΕΚ είναι ο ορισμός του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, του πτυχίου που θα γράφει πάνω «coca-cola», ενός πανεπιστημίου που θα λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον των επιχειρήσεων και όχι τις ανάγκες της κοινωνίας και των φοιτητών του. Ενώ, μάλιστα αυτό θα το κάνει εκμεταλλευόμενο την απλήρωτη εργασία φοιτητών σε πτυχιακές, πρακτικές, διδακτορικές διατριβές. Είναι ξεκάθαρο, πως για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το πανεπιστήμιο είναι ένα ακόμα μέσω κερδοφορίας για τον ελληνικό καπιταλισμό άρα θα πρέπει και αυτό με την σειρά του να παράγει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Για εμάς, είναι ξεκάθαρο πως δεν θα γίνει ανεκτό από κανέναν να μην έχει την πλήρη κυριότητα της οποιασδήποτε διατριβής του και της οποιασδήποτε εργασίας του, δεν θα γίνουν οι φοιτητές ιδιότυποι δούλοι των πολυεθνικών ούτε των τοπικών φορέων.

                                                  

    Οι αναλύσεις μας για την επιχειρηματικοποίηση των πανεπιστημίων και συνολικά της Παιδείας, δε δημιουργήθηκαν για να πούμε πως «εμείς τα λέγαμε», αντίθετα είναι βαθιά συνδεδεμένες με τη φύση και τη δομή του συστήματος. Για εμάς, η πάλη απέναντι στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που φέρνει την πλήρη εναρμόνιση των ιδρυμάτων με τις ανάγκες της αγοράς, είναι απαραίτητος όρος ύπαρξης του Φοιτητικού Κινήματος. Γιατί για να σπουδάζουμε και να μορφωνόμαστε βάση των σύγχρονων αναγκών και επιθυμιών μας, για να δουλεύουμε με δικαιώματα και να μην είμαστε στο βούρκο της ανεργίας ή της ελαστασφάλειας και για να ζούμε ελευθέρα και με αξιοπρέπεια ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα. Του αγώνα από την πιο μικρή σχολή μέχρι τους χώρους δουλειάς την γειτονιά και τον ίδιο τον δρόμο. Ο δρόμος που συγκρούεται με το παλιό και κάθε εξουσία, που συγκρούεται με κάθε μορφής καταπιεστή και ζητά στο τώρα τα πάντα.

ΣΤΙΣ 10 ΑΠΡΙΛΗ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΜΗΝΥΜΑ ΠΩΣ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ!

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ-ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝεξάρτητο Αριστερό Χώρο_ΕΑΑΚ