Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Το τελευταίο διάστημα στην Ελληνική κοινωνία φαίνεται να διευρύνεται μια ολοένα και αυξανόμενη τάση “κοινωνικής ανοσίας”. Σε αντίθεση με τα πρώτα χρόνια της κρίσης, τότε που οι κοινωνικές αντιδράσεις φουντώνανε μονομιάς στο άκουσμα νέων οικονομικών μέτρων - χαρίζοντας μας στιγμές μεγαλειώδους πολιτικού αγώνα (βλ. Περίοδο 2010 – 2012) – φέτος τείνει να εγκαθιδρυθεί το ένστικτο της συνήθειας και η εμπέδωση της πραγματικότητας. Ενώ λοιπόν το μνημονιακό καθεστώς ολοένα και βαθαίνει σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητάς μας (εργασία, υγεία, παιδεία), οι κοινωνικές αντιστάσεις συνεχώς εξομαλύνονται. Η κρίση λοιπόν φαίνεται πως προς στιγμήν πέτυχε τρομακτικών διαστάσεων τομές και καθιέρωσε νέες ισορροπίες. Κατάφερε να ενοποιήσει, ακόμα και σε επίπεδο δημόσιου λόγου, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ. - Χ.Α. - ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ) πάνω στην “ανάγκη” εμβάθυνσης των συνολικών αναδιαρθρώσεων και του νεοφιλελεύθερο εξορθολογισμού, δημιουργώντας ένα συμπαγές κοινοβουλευτικό μπλοκ που παρά τις όποιες επικοινωνιακές συμπλοκές τάσσεται σύσσωμο υπέρ στην περαιτέρω εξαθλίωση και φτωχοποίηση του λαού. Να ‘ μαστέ λοιπόν, σε μια κατάσταση όπου η Ελληνική και η Τούρκικη ολιγαρχία κάνουν εκατέρωθεν επίδειξη δύναμης και κύρους στο Αιγαίο φουντώνοντας ένα ψυχροπολεμικό κλίμα ανάμεσα στους δύο λαούς ενώ την ίδια ώρα η μνημονιακή λαίλαπα συνεχίζει τη διάλυση κάθε κοινωνικής παροχής και δημόσιου τομέα.

ΧΑΣΑΜΕ;

Η παραπάνω ανάλυση σε καμία περίπτωση δεν αποδεικνύει ότι το παιχνίδι χάθηκε και ο λαός θα είναι αναγκασμένος να ζει αιώνια υπό τα δεσμά του χρέους και της οικονομικής εξαθλίωσης. Του εναντίων, Η συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση σε συνδυασμό με την ανυπαρξία ενός κοινοβουλευτικού δρόμου επίλυσης της κατάστασης (όπως φαινομενικά ήταν το project ΣΥΡΙΖΑ) δίνουν χώρο στην ανάπτυξη ενός πολύμορφου, εξωκοινοβουλευτικού κινήματος που ενσωματώνοντας τις εμπειρίες και τις παρακαταθήκες των προηγούμενων χρόνων θα ιχνηλατήσει τα βήματα για τη λαϊκή ρήξη με την Ε.Ε, τις πολιτικές της και κάθε επίδοξου διαχειριστή αυτών. Μπορεί όντως να μην βρισκόμαστε σε μια φάση ανόδου της λαϊκής μαχητικότητας και απαιτητικότητας, παρόλα αυτά σε περιόδους που υποβόσκει ο κοινωνικός αναβρασμός αρκεί μια σπίθα που θα τα φουντώσει όλα. Εκεί ακριβώς έγκειται και ο δικός μας ρόλος, ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος.

ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Πολλά στοιχεία του Φοιτητικού Κινήματος είναι “ιδιόρρυθμα” και χρίζουν βαθιάς ανάλυσης. Ένα από αυτά είναι το πως ενώ από τη μία υπάρχει μια συνεχής και ταχεία εναλλαγή των μελών του Φ.Κ., αυτό πάντα κατάφερνε να πρωτοστατεί και να παίζει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις με τη μαχητικότητά του. Οι αγωνιστές του ‘06 - ‘07 που μπλόκαραν την αναθεώρηση του άρθρου 16, πλέον βρίσκονται στη γενιά της ελαστικής εργασίας και της ανεργίας. Τα μέλη του Φ.Κ. τη περίοδο ‘11 ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου που ακόμα το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί να εφαρμόσει, έχουν αποφοιτήσει. Ενώ τελειόφοιτοι, στην καλύτερη περίπτωση, είναι οι φοιτητές που αγωνίστηκαν ενάντια στο “σχέδιο Αθηνά” που έμεινε και αυτό με τη σειρά του στα χαρτιά. Τώρα ήρθε η σειρά της δικιάς μας γενιάς. Μπροστά μας δεν θα έχουμε ένα εκπαιδευτικό νόμο εξειδικευμένο σε κάποια επιμέρους πτυχή της εκπαίδευσης. Αλλά μια συνολική προσπάθεια από πλευράς Κυβέρνησης και Ε.Ε. να υλοποιηθεί με διαδικασίες fast – track η ολόπλευρη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Όλοι εκείνοι οι νόμοι και οι ρυθμίσεις που το κίνημα κατάφερε να μπλοκάρει, μετατρέποντας τα Ελληνικά πανεπιστήμια και σχολεία σε “πονοκέφαλο” των επιτελείων της Ε.Ε. και των εγχώριων κυβερνήσεων.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

Η Ε.Ε. ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ ΤΗΣ “ΠΑΙΔΕΙΑΣ Α.Ε”

Προ λίγων ημερών, το Ελληνικό κράτος πήρε δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ύψους 183 εκ. για τον “εξορθολογισμό” της εκπαίδευσης. Η κίνηση αυτή θα παρουσιαστεί από πλευράς κοινοβουλευτικού μπλοκ και τους διάφορους νεοφιλελέδες ως μια σωτήρια παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποσκοπεί στην ανασυγκρότηση της διαλυμένης Ελληνικής παιδείας. Είναι όμως στη πραγματικότητα μια δωρεά της Ε.Ε.; Μπορεί ένας οικονομικός μηχανισμός απλά να χαρίσει χρήματα; Τα λεφτά αυτά θα οδηγηθούν για τις ανάγκες των φοιτητών (εστίες, σίτιση, υλικά); Η απάντηση για μας είναι ξεκάθαρα όχι. Τα προηγούμενα χρόνια πανεπιστήμια και σχολεία βυθίστηκαν στο βούρκο της χρεωκοπίας και τη διάλυση. Τώρα ήρθε η ώρα να εμφανιστεί σαν “αγίασμα” η επιχειρηματικοποιησή τους. Έτσι λοιπόν για να μην τρέφουμε αυταπάτες, Η Ε.Ε. σαν επίσημος χορηγός και χρηματοδότης της Παιδείας (βάση εθνικού νόμου πλέον), θα κατευθύνει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση σε μια τροχιά βίαιης επιχειρηματικοποίησης της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας παιδείας. Οι κατευθύνσεις αυτές αποτυπώνονται ξεκάθαρα από τις πρόσφατες συναντήσεις πρυτάνεων και του υπουργού Παιδείας Γαβρόγλου.

1) Ταξικοί και κοινωνικοί φραγμοί – Σύνοδος Πρυτάνεων: ΜΕΙΩΣΗ ΕΙΣΑΚΤΕΩΝ ΚΑΤΑ 50 %

Η Παιδεία Α.Ε. δεν χωράει τους πάντες. Όπως μια επιχείρηση δεν μπορεί να απασχολεί παραπάνω εργαζόμενους από όσους χρειάζεται, έτσι και το “μικρό και ευέλικτο” πανεπιστήμιο (αυτό οραματίζονται σύμφωνα με δικά τους έγγραφα δεν μπορεί να ενσωματώσει όλη τη μαθητική νεολαία. Χαρακτηριστική η τοποθέτηση της Συνόδου Πρυτάνεων, για την οποία πρέπει να λογοδοτήσει κάθε πρύτανης σε κάθε ίδρυμα, να ζητήσει μείωση εισακτέων κατά 50 %. Στα ήδη υπάρχοντα ταξικά φίλτρα (φροντιστήρια, δυνατότητα εγκατάστασης σε άλλη πόλη, βεβαρημένο πρόγραμμα σπουδών που δεν μπορεί να ακολουθήσει όποιος εργάζεται κ.ο.κ.), έρχονται να προστεθούν και νέες ρυθμίσεις για μείωση εισακτέων και με τη βούλα του νόμου. Επίσης όπως αποδεικνύουν και τα αλλεπάλληλα φαινόμενα ποινικοποίησης και στοχοποίησης συνδικαλιστικής δράσης φοιτητών (Ξάνθη, Ηράκλειο Κρήτης), το νέο καθεστώς στα πανεπιστήμια προσπαθεί να τσακίσει κάθε επικίνδυνη φωνή που θα εναντιώνεται στην υπάρχουσα κατάσταση. Με λίγα λόγια, θέλουν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια από φορείς υποδοχής της νεολαίας σε μία “σύνοδο κορυφής” όπου μέσα σε αυτά θα χωράνε οι λίγοι και καλοί, οι οικονομικά δυνατότεροι και οι πειθήνιοι και υπάκουοι.

2) Συμβούλια Ιδρύματος / περιφερειακά συμβούλια. Με απόφαση της συνόδου πρυτάνεων προχωράει η συγκρότηση περιφερειακών συμβουλίων, τα οποία είναι ο διάδοχος των συμβουλίων ιδρύματος και αφορούν περισσότερα από ένα ιδρύματα της ίδιας περιφέρειας. Η σύνθεσή τους θα ‘ναι παρεμφερής με αυτή των Σ.Ι. Δηλαδή θα αποτελούνται από κάποιους μεγαλοκαθηγητάδες και από επίσημα εκπροσώπους του βιομηχανικού κλάδους. Ως στόχο θα έχει την όσο καλύτερη εφαρμογή των εκπαιδευτικών νόμων και την ταχεία και καθολική εναρμόνιση των ιδρυμάτων με τις ανάγκες των επιχειρήσεων.

3) Δίδακτρα στα μεταπτυχιακά: Υψηλά δίδακτρα και χωρίς άνω πλαφόν, αφού τα κριτήρια κοστολόγησης των προγραμμάτων θα ‘ναι η ανταποδοτικότητα και οι οικονομικές τρύπες του τμήματος που παρέχουν τα μεταπτυχιακά προγράμματα. Προβλέπεται, μάλιστα, διδακτικό έργο για όσους αδυνατούν τα πληρώσουν το ποσό που φτάνει μέχρι και τα 15.000 ευρώ (π.χ. Πολυτεχνείο Κρήτης). Αφού μας ανάγκασαν να θεωρούμε τα μεταπτυχιακά ως τη μόνη δυνατή λύση για να εξασφαλίσουμε λίγο καλύτερες πιθανότητες στην αγορά εργασίας, από πάνω έρχονται και τα κοστολογούν με τον πιο απαράδεκτο τρόπο.

ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ

Θέλουν ένα πανεπιστήμιο της αγοράς. Δηλαδή ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με τα χρήματα της αγοράς, θα λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο με την αγορά (ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια) και τέλος θα λειτουργεί για την αγορά. Η παιδεία όμως δεν είναι εμπόρευμα, δεν χωράει στα κουτάκια του excell και δεν λογαριάζεται με κομπουτιεράκια. Είναι κοινωνικό δικαίωμα, αναφαίρετο για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Δεν θα το χαρίσουμε, γιατί κανείς δεν μας το χάρισε. Το κερδίσαμε και το διατηρήσαμε ανά τα χρόνια μέσα από αγώνες και θυσίες. Σε όσους μας κουνάνε το δάχτυλο περί “εξορθολογισμού” της Παιδείας, απαντάμε πως δεν θέλουμε μια παιδεία προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς, μέσα από την οποία αναλωνόμαστε σε ένα κυνήγι δεξιοτήτων και πιστοποιητικών ώστε να συμπληρώσουμε τις προϋποθέσεις για να πιάσουμε μια δουλειά με τον υποκατώτατο μισθό, που προορίζουν για τη νεολαία. Δεν θέλουμε μόρφωση και γνώση πάνω σε εξειδικευμένα επιχειρηματικά προγράμματα χωρίς ίχνος σφαιρικού και ολόπλευρου αντικειμένου. Δεν θέλουμε κάθε τι μέσα στο πανεπιστήμιο (σίτιση, στέγαση, εργαστήρια) να λειτουργούν με γνώμονα τα “έσοδα – έξοδα” και στόχο την αυτοχρηματοδότηση. Θέλουμε ένα πανεπιστήμιο προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τα δικαιώματα της πληττόμενης πλειοψηφίας. Για αυτό το λόγο απαιτούμε να σταματήσει κάθε συζήτηση για υλοποίηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που επιτάσσει η Ε.Ε. και το κεφάλαιο και παράλληλα να υπάρξει εδώ και τώρα αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για τη παιδεία. Αν για κάποιους η μείωση των δαπανών για τη Παιδεία είναι αναγκαίο κακό (ΠΑΣΠ - ΔΑΠ). Βλέπε Στοιχεία από τον προϋπολογισμό του 2015 Μελετώντας τους κρατικούς προϋπολογισμούς των ετών 2009 και 2015 παρατηρούμε μείωση του συνολικού προϋπολογισμού του Υπουργείου Παιδείας κατά 34,1%. Αν δε αφαιρέσουμε τις δαπάνες Θρησκευμάτων, Έρευνας και διαφόρων οργανισμών, το ποσοστό της μείωσης ανεβαίνει στα 35,4%. Αυτό σημαίνει μια μείωση του ποσοστού των δαπανών παιδείας επί του ΑΕΠ κατά 0,4 – 0,6. Ας μας απαντήσουν πόσο λογικό είναι την ίδια ώρα να δίνονται 7 εκ για νέες κλούβες των ΜΑΤ και πολλαπλάσια λεφτά για στρατιωτικό εξοπλισμό. Η περίοδος χάριτος τελείωσε, το φοιτητικό κίνημα μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες του και το συντονισμό αυτών θα διεκδικήσει και θα καταφέρει να καταφέρει να κερδίσει μια ζωή αντάξια των σύγχρονων αναγκών, δικαιωμάτων και επιθυμιών του.