ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ. ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ

 33 χρόνια συμπληρώνονται από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης, μετά από 11 χρόνια η Ελληνική κυβέρνηση ξαναπερνά στο τιμόνι της ΕΕ για ένα εξάμηνο, όπου ο Αντώνης Σαμαράς θα έχει την προεδρία, κάτι που απ’ την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της διατυμπανίζεται ως ευκαιρία απόδειξης της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό, προπομπός ανάπτυξης και όλα αυτά τα ωραία που πιπιλάνε τα’ αυτιά μας τα τελευταία 5 χρόνια τουλάχιστον. Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί ότι, 33 χρόνια μετά. παρόλο που η ένταξη της χώρας στην καπιταλιστική αυτή ολοκλήρωση συνοδεύτηκε από «γιορτές και πανηγύρια», καθώς και μεγάλα λόγια περί «αιώνιας ευημερίας», στην πραγματικότητα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Φτώχεια, ανεργία και στέρηση βασικών κατακτήσεων συνθέτουν το καθημερινό σκηνικό. Αυτό έχει βεβαίως ως αποτέλεσμα η λαϊκή δυσαρέσκεια για τις πολιτικές της ΕΕ να είναι συνεχώς αυξανόμενη. Και πάνω σε αυτό το κλίμα πρέπει να αναρωτηθούμε για τον πραγματικό ρόλο της ΕΕ, ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι της, ποιους εξυπηρετεί πραγματικά; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή.

Όλα άρχισαν το 1951, λίγα χρόνια μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο, όταν Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Ολλανδία ένωσαν τις δυνάμεις τους ώστε να γίνει ελεύθερη η κυκλοφορία και η πρόσβαση στις πηγές παραγωγής άνθρακα και χάλυβα μεταξύ αυτών των χωρών. Η οικονομική συμφωνία αυτή ονομάστηκε ΕΚΑΧ (ελεύθερη κυκλοφορία άνθρακα και χάλυβα). Στη συνέχεια το 1957 υπογράφηκε η συνθήκη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Ε.Ο.Κ.). Η Ε.Ο.Κ. στην οποία συμμετείχαν Γαλλία ,Γερμανία, Ιταλία, κάτω χώρες) είχε ως στόχο, πρώτον το μετασχηματισμό των οικονομικών όρων των συναλλαγών και της παραγωγής στις χώρες αυτές και δεύτερον την πολιτική τους ενοποίηση. Στις 7 Φεβρουαρίου του 1992 η συνθήκη του Μάαστριχτ έμελε να αλλάξει το όνομα της Ε.Ο.Κ. σε Ε.Κ. (Ευρωπαϊκή Κοινότητα). Μέσω αυτής της συνθήκης ήρθε η υπέρτατη οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση: η Ευρωπαϊκή 'Ένωση (Ε.Ε.)

Απ’ την γέννηση της η ΕΕ έχει ως αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και την καπιταλιστική ενοποίηση της Ευρώπης. Κοινώς, αποτελεί εξ’ αρχής έναν μηχανισμό που σκοπό έχει να βοηθήσει τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους πλούσιους των κρατών μελών της ΕΕ να διαφυλάξουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους εις βάρος των εργαζομένων των χωρών τους, αλλά όχι μόνο. Γιατί είναι φαινόμενο στον καπιταλισμό να ενοποιείται όσον αφορά τον αγώνα του ενάντια στους εργαζομένους και στον λαό, αλλά παράλληλα τα διεθνή, εθνικά και πολυεθνικά κεφάλαια να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία. Αυτό τους οδηγεί να προσπαθούν να πλασαριστούν σε καλύτερες θέσεις, πράγμα που επιτυγχάνεται ως ένα βαθμό με τις ολοκληρώσεις τύπου ΕΕ, ΔΝΤ, Αραβικού συνδέσμου και άλλων. Έτσι λοιπόν, παρόλο τον ανταγωνισμό μεταξύ των ισχυρών των κρατών μελών της ΕΕ, η ένωση αυτή δημιουργεί ένα κοινό μέτωπο αυτών ενάντια στους εργαζόμενους αλλά και ενάντια τρίτων χωρών, με στόχο φυσικά το καλύτερο πλασάρισμα στο διεθνές καπιταλιστικό στερέωμα. Φυσικά αυτός που δεν κερδίζει τίποτα από όλο αυτό είναι ο φτωχός εργάτης, ο άνεργος, η νεολαία που βλέπει το μέλλον της να σχεδιάζεται με μαύρο μελάνι.

Στο οικονομικό σκέλος, η ενοποίηση των χωρών αυτών έρχεται με τη δημιουργία κοινής αγοράς, η οποία βασίζεται στην ελευθερία μετακίνησης ατόμων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων και κεφαλαίων. Οι ελευθερίες αυτές, που διαλαλούνται απ’ τους υπέρμαχους της ΕΕ σαν κάτι θετικό, το μόνο που έχουν προσφέρει είναι αύξηση των κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών που δρουν εντός ΕΕ, στερώντας ουσιαστικά κάθε ελευθερία από τη θιγόμενη πλειοψηφία, σε όλα τα επίπεδα, από τα δημοκρατικά δικαιώματα ως τις εργασιακές σχέσεις. Παράλληλα, με άξονα τις ανάγκες του κεφαλαίου επιβλήθηκε ένας επανακαθορισμός της παραγωγής. Με απλά λόγια, η ΕΕ όρισε τι προιόντα και σε τι ποσότητα θα παράγει η κάθε χώρα, αφαιρώντας κάθε δικαίωμα παραγωγικής αυτονομίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα 5 κρατικά εργοστάσια ζάχαρης που υπήρχαν στην Ελλάδα, τα οποία με «διαταγή» της ΕΕ έχουν κλείσει, καθώς και η αντικατάσταση φυτών απαραίτητων για την διατροφή του πληθυσμού, όπως πχ η ντομάτα, με καλλιέργειες βαμβακιού και καπνού, με αποκλειστικό αποδέκτη τις αντίστοιχες μεγάλες βιομηχανίες. Επίσης, τόσο στον αγροτικό όσο και στους υπόλοιπους τομείς, η πολιτική που εφάρμοζε η ΕΕ αποσκοπούσε στην εξαθλίωση και την οικονομική αφαίμαξη των μικρών επαγγελματιών, και την μεγιστοποίηση και επικράτηση των μεγάλων πολυεθνικών στους αντίστοιχους τομείς. Εκεί εξάλλου αποσκοπούν και οι περιβόητες επιδοτήσεις, λεφτά τα οποία παίρνονται κατά πλειοψηφία από τους απλούς φορολογούμενους για να καταλήξουν στις τσέπες μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών, οι οποίοι είναι οι κύριοι παραλήπτες. Πρέπει να αναφερθεί ότι την αντίστοιχη πολιτική στον αγροτικό τομέα, την περιβόητη ΚΑΠ, η οποία διέλυσε ουσιαστικά τους μικρούς αγρότες και τους εργάτες γης και ευνόησε τους μεγαλοτσιφλικάδες με εκτάσεις χιλιάδων στρεμμάτων , στο γεωπονικό την μαθαίνουμε σαν θετικά μέτρα αναβάθμισης του αγροτικού τομέα… Τα σχόλια είναι περιττά. Το βέβαιο είναι ότι η ΕΕ, σαν ιμπεριαλιστικός και καπιταλιστικός μηχανισμός, μεγάλωσε και μεγαλώνει το οικονομικό και βιοτικό χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.

Η συνθήκη της ΕΟΚ αρχικά και η συνθήκη του Μάαστριχτ στη συνέχεια θέσπισαν λοιπόν και τη διακυβερνητική συνεργασία μεταξύ κάποιων ευρωπαϊκών κρατών, με την χάραξη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής και την εφαρμογή ευρωπαϊκών νόμων, ευρωσυντάγματος, καθώς και την δημιουργία ευρωπαϊκής τράπεζας και ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Δημιούργησαν έτσι ένα πολιτικό και θεσμικά-νομικά κατοχυρωμένο εποικοδόμημα, πάνω στην οικονομική πραγματικότητα της Ευρώπης. Η Ε.Ε. λοιπόν στεγάστηκε θεσμικά και πολιτικά πάνω στους καπιταλιστικούς νόμους της παραγωγής και του εμπορίου. Έτσι ήταν φυσικό επακόλουθο, όπως προαναφέρθηκε, να αποτελέσει έναν ολοκληρωτικό μηχανισμό με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση της κυριαρχίας του καπιταλισμού και το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο αδιαφορώντας για τις τύχες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Σε αυτή τη βάση ήρθε και η καθιέρωση κοινής νομισματικής πολιτικής, με το ευρώ, να εξυπηρετήσει τα παραπάνω συμφέροντα. Επίσης δεν πρέπει να παραβλέπεται καθόλου η ίδρυση του ευρωστρατού, δηλαδή ενός καθαρά στρατιωτικού σώματος της ΕΕ, το οποίο έχει συμμετάσχει σε αρκετές ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις, όπως πρόσφατα στην Λιβύη, φωτογραφίζοντας την ανάγκη των ευρωπαίων καπιταλιστών να αυξήσουν τα κέρδη τους εις βάρος τρίτων και μέσω πολεμικών επεμβάσεων. Όσον αφορά την καταστολή του εχθρού-λαού, η ήδη αυταρχική πολιτική της Ε.Ε. έχει γίνει ακόμα εντονότερη και πιο βίαια, ειδικά μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης το 2008. Μέσω της επιβολής κυρώσεων για τα μέλη που δε συμμορφώνονται με τις εκάστοτε υποδείξεις, μέσω της δικτατορίας του χρέους όπου το κέντρο λήψης αποφάσεων για μία χρεοκοπημένη χώρα μεταφέρεται στους διάφορους ευρωπαϊκούς οικονομικούς μηχανισμούς, υπήρξε ιδιαίτερη ανάμειξη της Ε.Ε. στο εσωτερικό κάποιων κρατών μελών, σε σύμπνοια πάντα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Κατά την ανάμειξη αυτή, η οποία πραγματοποιήθηκε στο όνομα της εξυγίανσης και της αναδιάρθρωσης, καταστρατηγήθηκαν πολλά δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες των λαών της Ευρώπης. Επίσης οι μορφές αντίστασης, αντίδρασης και αμφισβήτησης του χαρακτήρα της ΕΕ έχουν επί το πλείστον ποινικοποιηθεί . Θέλουν η ΕΕ να θεωρείται σαν κάτι δεδομένο, σαν ένας μονόδρομος, και πλέον είναι ουσιαστικά παράνομο ακόμα και να μιλάς ανοιχτά εναντίον της! Η αποθέωση της ελεύθερης αγοράς, η ποινικοποίηση των αγώνων και των αγωνιστών, η εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη της ΕΕ, προκειμένου αυτή να καταπνίξει πρακτικά και ιδεολογικά κάθε μορφή αντίστασης.

Στο θέμα της εκπαίδευσης εμείς οι ίδιοι είμαστε αντιμέτωποι των σημαντικών αλλαγών που προσπαθεί να επιβάλλει οι κυβέρνηση σε όλες τις βαθμίδες, αλλαγές που η κατεύθυνση τους έχει καθοριστεί από την ΕΕ χρόνια πριν. Η σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά και με επιχειρήσεις, το αυταρχικό μοντέλο λειτουργίας του και ο τρόπος αξιολόγησης του, καθώς και η δημιουργία αποφοίτων με λειψές γνώσεις, εργαζόμενους δηλαδή χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις, είναι αποφάσεις της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια, μέσα από τις διάφορες συσκέψεις που έχουν γίνει. Ο λόγος που δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί πλήρως, αλλά και που συνεχώς βρίσκουν αναχώματα, είναι οι αγώνες των φοιτητών και των εργαζομένων, που έχουν αποτρέψει σε μεγάλο βαθμό τα μέτρα αυτά, όταν σχεδόν σε όλη την Ευρώπη είναι νόμος. Οι αγώνες αυτοί δείχνουν τον δρόμο για την αντιμετώπιση των αντιδραστικών αυτών πολιτικών, αλλά πρέπει φυσικά να γενικευτούν σε πανεργατικό επίπεδο, σε επίπεδο κοινωνίας, ώστε να αλλάξουμε οριστικά την πραγματικότητα προς όφελος μας.

Σίγουρα η ΕΕ αμφισβητείται. Σίγουρα, όσο περνάει ο καιρός και ο χαρακτήρας της φαίνεται όλο και εντονότερα, η δυσαρέσκεια του κόσμου θα αυξάνεται. Ωστόσο δυστυχώς υπάρχουν ακόμα αυταπάτες ότι η ολοκλήρωση αυτή μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος των εργαζομένων, με κατάλληλες μεταρρυθμίσεις. Φυσικά, αυτή η άποψη είναι ξεκάθαρα λανθασμένη. Η ΕΕ αποτελεί έναν μηχανισμό φτιαγμένο για να εκφράζει αποκλειστικά και μόνο τα σύγχρονα συμφέροντα του κεφαλαίου. Κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια είναι ουτοπική. Η ανατροπή των πολιτικών της δεν θα έρθει από τα μέσα, από τα έδρανα της ευρωβουλής, το ευρωπαϊκό δικαστήριο και τα υπόλοιπα όργανα. Η ανατροπή των πολιτικών αυτών θα έρθει μέσα απ’ τους ανυποχώρητους αγώνες των λαών της Ευρώπης, όταν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και πάνε να διεκδικήσουν τον ιδρώτα που μια χούφτα ανθρώπων τους έχουν κλέψει. Μόνο τότε, μαζί με την ΕΕ και κάθε παρόμοιο μηχανισμό, οι πολιτικές της εξαθλίωσης θα συντριβούν και ένας άλλος κόσμος θα οικοδομηθεί. Ένας κόσμος που δεν θα έχει σαν κινητήριο μοχλό το κέρδος λίγων αλλά τις ανάγκες των πολλών. Και, με αυτήν την σκέψη, δεν παύουμε να εναντιωνόμαστε στην ΕΕ και σε κάθε αντίστοιχο μηχανισμό, σε κάθε κυβέρνηση, σε όποιον προσπαθεί να μας γονατίσει, αλλά στέλνουμε μήνυμα ανυπακοής και χαράζουμε οι ίδιοι το μέλλον μας