Δεν σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις...

Γιατί ζορίζεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν τα ποσοστά του σε μερικές δημοσκοπήσεις, ξεπερνούν και το 27%; Θα ήταν ή δεν θα ήταν καθήκον και ευχαρίστηση για μια «ριζοσπαστική» «αριστερά» με τέτοια εκλογική απήχηση να έρχεται σε σύγκρουση με την βάρβαρη επίθεση που δέχονται στην ζωή τους εργαζόμενοι- νεολαία, και τους εμπενυστές της (Ευρωπαϊκή Ένωση – ΔΝΤ); Πόσο μάλλον να καλεί νεολαία – εργαζόμενους σε αγώνες, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια του; Αντ’ αυτού όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο ανεβαίνουν τα ποσοστά του, τόσο φαίνεται να ζορίζεται και να ψάχνει και αυτός την «υπεύθυνη» θέση του μέσα στο νεό πολιτικό σκηνικό που στήνεται.

            Γι’ αυτό και όταν η κυπριακή βουλή είπε το «όχι», ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάλεσε σε διαδήλωση αλληλεγγύης προς τον κυπριακό λαό, αλλά κάλεσε τον Πάνο Καμένο (σεσημασμένο δεξιό πολιτικό) να συζητήσουν ενδεχόμενη συμμαχία σε ενδεχόμενες εκλογές. Έχει προηγηθεί φυσικά μια βαθύτατη πολιτική ανάλυση που λέει «ότι η ΕΕ είναι το όπλο μας», και με την βοήθεια του Ομπάμα και του αμερικάνικου κεφαλαίου να επαναδιαπραγματευτούμε το χρεός και τους όρους διαβίωσης στην ευρωζώνη. Κάτι που και η «αριστερή» κυβέρνηση της Κύπρου πήγε να κάνει και έφαγε τα μούτρα της μπροστά στην ωμή καπιταλιστική πραγματικότητα. Και αυτή την πραγματικότητα, είναι που έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να την κάνει ρεαλισμό και πολιτική άποψη. Ρεαλισμός που σου επιβάλει να συναντιέσαι με τον ισραηλινό πρόεδρο, Σιμόν Πέρες, να νομιμοποιείς το κράτος- τρομοκράτη του Ισραήλ, να μιλάς με κολακευτικά λόγια για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ομπάμα, να χαίρεσαι με την εκλογή Ολάντ στην Γαλλία και μετά να μην βγάζεις άχνα για την εισβολή της Γαλλίας στο Μάλι.

Ιδιαίτερα δηλωτική όμως των προθέσε­ων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η επίσκεψη της ηγε­σίας του στην έδρα του ΔΝΤ και η συνά­ντηση με τον αναπληρωτή γενικό διευθυ­ντή του, Ντέιβιντ Λίπτον, μέσω της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε τη νομιμοφροσύνη του απέναντι στον μισητό οργανισμό. Εξετά­ζοντας από κοινού αυτή την κίνηση με την πρόταση του κόμματος για διεξαγωγή δι­εθνούς συνεδρίου όπου θα τεθεί το ζήτη­μα του ελληνικού δημόσιου χρέους, αίτη­μα που τέθηκε και στο Βερολίνο κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα. φαί­νεται ο καθαρά διαχειριστικός χαρακτή­ρας του αιτήματος του για την τύχη του ελ­ληνικού δημόσιου χρέους. Η ίδια γραμμή του ρεαλισμού φάνηκε και στη συνέντευξη που έδωσε ο Αλ. Τσίπρας στη εκπομπή της Έλλης Στάη. Η αποδοχή της ιδιωτι­κοποίησης του ΟΛΠ από την Κόσκο είναι ένα ακόμα τέτοιο δείγμα (όταν ακόμη και το ΠΑΣΟΚ το 2008-9 την αμφι­σβητούσε και δήλωνε πως θα την επανε­ξετάσει). Το άγχος του Τσίπρα να καλύψει τον «κεντρώο» χώρο σε μια κοινωνία που ωθείται στα άκρα είναι χαρακτηριστικό της ουτοπικής αντίληψης τους για την πραγματικότητα.  

Ρεαλισμός για μας δεν είναι η πραγματικότητα ούτε ο μονόδρομος που θέλουν να μας επιβάλουν τα ΜΜΕ. Και αν κάποιος που δηλώνει αριστερός δέχεται αυτή την πραγματικότητα, τότε με λύπη έχουμε να πούμε πως έχει χάσει την «χάρη» και του χει μείνει το όνομα. Τελικά η «αριστερά» δεν είναι τίτλος που μπορεί να τον οικειοποιηθεί ο οποιοσδήποτε ούτε ισχύει το «είσαι ότι δηλώσεις» ,καθώς δεν ξεχνάμε ότι Αριστερά δηλώνει και η μνημονιακή ΔΗΜΑΡ. Τελικά, κάθε κομμάτι της Αριστεράς πρέπει να αποδεικνύει ότι αξίζει αυτό τον τίτλο, όντας χρήσιμη για το λαό. Τουλάχιστον έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς την Αριστερά : δίπλα στο λαό, να ενθαρρύνει τους ίδιους τους εργαζομένους να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, και δεν θα τους προτρέπει να «κάνουμε υπομονή» μέχρι να βγει κυβέρνηση και σαν νέος Μεσσίας να τον σώσει. Μια αριστερά όχι δέσμια των συσχετισμών, αλλά μια αριστερά που να λέει ότι «εμείς είμαστε το 99% και αυτοί το 1%». Μια αριστερά που θα λέει ότι «είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο», που θα τα θέλει όλα για όλους! Μια αριστερά που θα κοιτάει έξω από τα όρια του συστήματος, μια αριστερά αντικαπιταλιστική, μαχόμενη, ανεξάρτητη. Μια τέτοια αριστερά θέλει να είναι η ΕΑΑΚ και να συμβάλλει στην συγκρότηση ενός τέτοιου πόλου της αριστεράς και στην κοινωνία.