Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Η περίοδος που διανύουμε είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και πρωτοφανής. Απ’ την μια, οι όροι που βιώνει την καθημερινότητά του ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία γίνονται όλο και χειρότεροι. Η ανεργία καλπάζει, η πλειοψηφία των εργαζομένων δουλεύουν σε όρους δουλείας και βασικές κοινωνικές παροχές, όπως η υγεία και η παιδεία, γίνονται απαγορευτικές για μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μισή Ελλάδα ζει κάτω απ’ τα όρια της φτώχειας, βάση επίσημων στοιχείων. Απ’ την άλλη, έχουμε μια κυβέρνηση και ένα μιντιακό καθεστώς όπου προβάλλουν μια επίπλαστη ομαλότητα στην κοινωνία καθώς και για μια επιτυχία που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα, ψελλίζοντας για καλύτερες μέρες που όμως δεν φαίνονται πουθενά. Εδώ έρχεται και δένει η «αριστερή» αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζει με ευκολία τον εαυτό του ως μεσσία, πιπιλίζοντας την κλασική καραμέλα του «θα έρθω, θα διαχειριστώ την κατάσταση και θα την καλυτερεύσω προς λαϊκό όφελος», ρητορεία που συν τοις άλλοις είναι ιστορικά αποτυχημένη, όπως και δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά και το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Πάνω σε αυτό το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, το οποίο είναι ιδιαίτερα ρευστό και ασταθές, έχει μια σημασία να δούμε και ν’ αναλύσουμε την κατάσταση όπως παρουσιάζεται σήμερα και θα διαμορφωθεί στο επόμενο διάστημα.
Σε πρώτη φάση, γίνεται αρκετός ντόρος γύρω απ’ το ζήτημα της εκλογής του προέδρου δημοκρατίας, με απόληξη αυτής της κουβέντας τη συζήτηση για πρόωρες εκλογές και κυβερνητική εναλλαγή. Είναι χαρακτηριστική η αγωνία της ΝΔ να παραμείνει στη πολιτική εξουσία και να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο. Εξίσου χαρακτηριστική είναι και η αγωνιώδης προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει το χρίσμα των μεγάλων παραγωγικών και βιομηχανικών κλάδων ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει. Εξάλλου, είναι γεγονός πως για να αποκτήσεις την πολιτική εξουσία σε ένα αστικό κράτος πρέπει να τα έχεις πλακάκια με την άρχουσα τάξη του, να κινείσαι στα δικά της πλαίσια και ανάγκες και να μπορείς να εξυπηρετήσεις τα συμφέροντά τους, που φυσικά είναι αντικρουόμενα με τα συμφέροντα των φτωχών, των άνεργων, της συντριπτικής πλειοψηφίας.  Σε αυτή τη κατεύθυνση δεν είναι τυχαίες οι συνεχόμενες επαφές, σε φιλικότατο κλίμα, του Αλέξη Τσίπρα με επιχειρηματίες, βιομήχανους καθώς και θεσμικούς εκπροσώπους της ΕΕ.
Έτσι λοιπόν γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο τι πρεσβεύει αυτή η αντιπαράθεση περί εκλογών. Η ΝΔ δεν θέλει να γίνουν πρόωρες εκλογές, επιθυμεί απεγνωσμένα να παραμείνει στην κυβέρνηση και να μην γίνει καμένο χαρτί στην τράπουλα των πλουσίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ανυπομονησία μικρού παιδιού που περιμένει το δώρο του Αϊ Βασίλη, φωνάζει για εκλογές εδώ και τώρα, πατώντας πάνω στα αποτελέσματα των προηγούμενων ευρωεκλογών και στις δημοσκοπήσεις. Και ένα ολόκληρος λαός δυστυχώς να τσιμπάει και να παρακολουθεί, πληρώνοντας εισιτήριο, μια κενή, ανούσια και αντιπαραθετική ως προς το συμφέρον του παράσταση, την στιγμή που πρέπει ο ίδιος με τους δικούς του επαναστατικούς όρους να  γίνει και σεναριογράφος και πρωταγωνιστής.
Επίσης γίνεται ιδιαίτερος λόγος για το μνημόνιο και την έξοδο της χώρας απ’ αυτό, πάντα πάνω σε λάθος βάση. Η κυβέρνηση τονίζει ότι δεν θα υπάρχουν άλλα μνημόνια και προβλέπει καλύτερες μέρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ το αμφισβητεί, αποδεχόμενος όμως πλήρως τα θεσμικά και οικονομικά πλαίσια της ΕΕ, μη αμφισβητώντας καθόλου την ίδια την ΕΕ και τους μηχανισμούς της. Η αλήθεια ωστόσο  είναι συγκεκριμένη και ξεκάθαρη. Αυτή τη στιγμή το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ξεπεράσει την κρίση του, και ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει είναι εις βάρος των εργαζομένων, με περαιτέρω αφαίμαξή τους. Σε αυτή τη κατεύθυνση βλέπουμε όλα τα κράτη του πλανήτη να κάνουν αντιδραστική στροφή εις βάρος της των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο τους όρους διαβίωσης, τη στιγμή που τα μέτρα αυτά συνοδεύονται από φοροελαφρύνσεις και κάθε λογής διευκολύνσεις στις ισχυρές οικονομικά ελίτ. Αυτή η κατεύθυνση προωθείται στυγνά και με σφοδρότερους όρους από τις διάφορες οικονομικές ολοκληρώσεις, όπως η ΕΕ. Αυτή είναι μια νέα κατάσταση που τείνει να μονιμοποιηθεί.  Αυτή είναι η ομαλότητα που διαλαλεί ο Σαμαράς και η τηλεόραση. Αυτή είναι η πραγματικότητα που αν δεν αμφισβητηθεί και εν τέλει ανατραπεί από τους ίδιους τους ανθρώπους που θίγονται, απ’ την κοινωνική πλειοψηφία, δεν θα αμφισβητηθεί από κανέναν και θα παγιωθεί.
Μπορεί τα πακέτα μέτρων, όπως τα μνημόνια με την έννοια που τους δίνουν κυβέρνηση, αντιπολίτευση και ΜΜΕ, όντως να εκλείψουν στο μέλλον. Η ουσία τους όμως, που είναι η επιβολή των αφεντικών με διάφορους τρόπους για να διατηρήσουν και να αυξήσουν το βάρος της τσέπης τους εις βάρος των φτωχών, παραμένει και δεν θα εκλείψει ποτέ. Θα έρχεται συνεχώς στην επιφάνεια με κάθε νέα αντεργατικά μέτρα, με την συνεχόμενη αύξηση της καταστολής, με την περιθωριοποίηση της νεολαίας και την καταδίκη της  γενιάς μας σε ένα μαύρο μέλλον. Η ουσία της πολιτικής αυτής θα ανατραπεί μόνο με αγώνες των από κάτω, χωρίς μεσσίες και εύκολες κυβερνητικές λύσεις. Η ουσία αυτής της πολιτικής θα ανατραπεί στον δρόμο με αγώνες επιβολής και όχι με διάλογο σε ένα κοινοβούλιο που δεν χωράει σε καμιά περίπτωση τις κοινωνικές ανάγκες και τις λαϊκές απαιτήσεις.
Σε αυτό το κοινωνικό φόντο έχει αξία να προσδιοριστεί καλύτερα και ο ρόλος του νέου ο οποίος σπουδάζει σήμερα. Ο σημερινός φοιτητής ζει σε μια αντιδραστικότερη πραγματικότητα, έρχεται αντιμέτωπος με την φτώχεια, την ανεργία και την καταστολή σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του. Ο σημερινός φοιτητής, για να αποκτήσει τη φοιτητική του ιδιότητα έχει περάσει από ένα πλήρως εντατικοποιημένο λύκειο, αναγκάστηκε να βρει λεφτά για να πληρώσει φροντιστήρια και στη σχολή του απειλείται με διαγραφή. Ο σημερινός φοιτητής καλείται να σπουδάσει κάτι το οποίο προορίζεται να είναι χρήσιμο μόνο για την κερδοφορία ορισμένων επιχειρήσεων και όχι για το κοινωνικό σύνολο, όπως και μέσω της πειθάρχησης στην παιδεία να ενστερνιστεί το συγκεκριμένο ψυχολογικό υπόβαθρο που καλείται να έχει ο αυριανός εκμεταλλευόμενος. Ο σημερινός φοιτητής σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζεται να δουλέψει ,μαύρη εργασία τις περισσότερες, για να τα βγάλει πέρα με τις σπουδές και τη ζωή του. Σε αυτή τη βάση ο σημερινός φοιτητής βλέπει τη σχολή του ως κάτι μεταβατικό, ως «αναγκαίο κακό», ως κάτι που του δίνει κάποια ψήγματα γνώσης που δεν θα τα αντιλαμβάνεται ουσιαστικά ως επιστημονικό αντικείμενο αλλά ως εφόδια ανταγωνιστικά ως προς στον διπλανό του, ως πλεονέκτημα κάποιων μέτρων στην εκκίνηση για τον σύγχρονο εργασιακό μαραθώνιο. Και μιλάμε για μια εργασιακή πραγματικότητα που μόνο ευχάριστη δεν θεωρείται, με το 40% της νεολαίας που εργάζεται να λαμβάνει μισθούς κοροϊδίας, όντας το πιο εκμεταλλευόμενο στα χέρια των αφεντικών κομμάτι.
Όπως προειπώθηκε, η γενιά μας έχει χρέος να γίνει από θεατής πρωταγωνιστής στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, πέραν απ’ το να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας, με αγώνες διαρκείας. Ήδη φοιτητικοί σύλλογοι σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας δείχνουν τον δρόμο, μέσα από τις αγωνιστικές αποφάσεις που πήραν στις γενικές συνελεύσεις τους. Με καταλήψεις στις πρυτανείες και στα ιδρύματα, αναδεικνύουν περίτρανα την μη αποδοχής τους στην αναδιάρθρωση της παιδείας, στο πανεπιστήμιο ΑΕ, στο εργασιακό μεσαίωνα που μας προωθούν. Η αντιμετώπιση των αγώνων αυτών από κυβέρνηση και ΜΜΕ(βλ πρυτανεία ΕΚΠΑ) αποδεικνύει πόσο πολύ φοβούνται το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα καθώς και κάθε αγώνα, κάθε σπίθα που αν ανάψει θα τυλίξει στις φλόγες την πλαστή ομαλότητα του κόσμου τους. Σε αυτή τη φάση είναι απαραίτητο οι φοιτητές να πραγματοποιήσουν γενικές συνελεύσεις σε κάθε σχολή, όπου θα συζητήσουν από τα κάτω και να πάρουν αποφάσεις αγώνα. Είναι απαραίτητο αυτές οι αποφάσεις να μεταφερθούν σε ένα πανελλαδικό συντονιστικό γενικών συνελεύσεων, όπου οι σύλλογοι ενιαία θα βάλουν τις κατευθύνσεις για τους αγώνες της επόμενης μέρας. Η αρχή γίνεται στις 6 Νοέμβρη, όπου όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι που έχουν αγωνιστικές αποφάσεις θα συναντηθούν με τους μαθητές, τους καθηγητές και άλλα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας σε μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας-πρώτη απάντηση απέναντι στην πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου, μια απάντηση που θα πρέπει να είναι δυναμική και ηχηρή, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι τη μέρα αυτή έρχεται στην Ελλάδα η τρόικα για τη συνηθισμένη επιτήρηση των υπόδουλων κυβερνητικών οργάνων της. Θέλουν την νεολαία απλά αποδέκτη και υπάκουο σκυλί στα σχέδια τους. Μας θέλουν κομπάρσους στο κανιβαλικό σύστημά τους. Δεν θα το δεκτούμε. Δεν τους αποδεχόμαστε, δεν δεχόμαστε την πολιτική και τα σχέδιά τους, τους ανατρέπουμε και διαμορφώνουμε οι ίδιοι το μέλλον μας.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΩΡΑ 14:00               ΣΤΟ ΑΜΦ.ΣΙΔΕΡΗ
 ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου